This is your life

Stary szaman robi mi sekcję zwłok. Pracuje starannie, w skupieniu, nuci pożegnalne pieśni.  Żebro po żebrze rozstępuje się odsłaniając serce zastygłe tuż po ostatnim uderzeniu. Obserwuję z boku jak pracuje. Patrzę na ciało, które należało do mnie i cieszy  mnie to, że mogłam w nim gościć. Ostatnie ruchy szamana i wiem, że zaraz się pożegnamy. Czekam spokojnie na jego pełne miłości oczy. Bijący z nich blask wskaże mi kierunek kolejnej wędrówki.

Metaforycznie rozczłonkowane ciało szamana pozwala mi spokojnie pracować. Każda komórka nasączona światłem czeka na swoją kolej by ją pomasować, ukochać, uszanować. Moje dłonie podążają intuicyjnie. W końcu znika ciało, ręce, przestrzeń. Jest tylko przepływ. Jeden sen przenika drugi, drugi pierwszy. Jeden bez drugiego jest opowieścią bez ciągu dalszego elementem układanki czekającym na dopasowanie.

Klik. Klik. Klik. Puzzle się zazębiają. Pasują. Można się obudzić. Cuci mnie miękka łapa kota. Szybko robię to, co powinnam i ruszam na długi spacer. Siadam na starej zielonej ławce i patrzę jak dzień wydarza się setkom ludzi. Podglądam bezkarnie. Dostrzegam samochód z napisem: Dbam o zdrowie. A tak, udaje mi się, ale fakt świadomego życia nie sprawi, że moje ciało za 50 lat będzie wyglądało inaczej niż to starego szamana... Mimo wszystko jakaś wewnętrzna siła każe mi jeść to co mi służy, napełniać świadomymi oddechami, zdejmować z niego kolejne warstwy napięć. Po co? Może po to by to, co w nim mieszka dłużej mogło za pomocą ludzkiej formy doświadczać tego, co człowiecze? Może...

Jako człowiek bywam więc czystą emocją mieszkającą gdzieś w sercu, smakiem skrytym w niuansach języka, bliskością zaklętą w przytuleniu, pragnieniem ukrytym w skórze, tajemnicą pływającą w głębinach oczu, spokojem na dnie, którego z powierzchni nie widać. Jako człowiek dociekam. Jaki jest sens walki? Jaki sens krzyku? Jaki pytań? Jaki wędrówki? Jaki bycia samemu a jaki z kimś? Nie wiem, ale czuję, że mój czas jest ograniczony, ciało śpiewa nieubłaganie tik tak. Tylko ode mnie zależy co z tym czasem zrobię, co uwolnię, co dam z siebie, co przyjmę, co zrobię a czego nie.

Tik tak.

Na czym się skupiasz? Czego pragniesz? Jak chcesz się czuć? To Twoje życie czy wiesz jak ma  wyglądać? Czy czujesz co ci służy? Czego trzymasz się kurczowo? Czy masz odwagę skomponować własną pieśń nawet jeśli usłyszysz, że nie znasz się na muzyce? Czy mimo swoich trosk, masz czas by powiedzieć zachodzącemu słońcu dziękuję?

Tik tak.

Usłysz swoją wewnętrzną prawdę i żyj zgodnie z nią.

Tik tak.

Czasu wcale nie ma tak wiele.

Tik tak.

To Twoje życie. Żyj!