Światło prawdy

W środku nocy budzi mnie krzyk białej czapli. I choć jej nie widzę to jednak słyszę wyraźnie prawdę w jej głosie. Moje ciało drży. Wiem, że już nie zasnę. Nie teraz. Kiedy prawda się ujawnia w pełnej krasie, nie można spać. Już nie. Moje bose stopy dotykają chłodnej podłogi. Nie zapalam światła. Prawda go nie potrzebuje, sama z siebie jaśnieje. I choć zewnętrznie nie zmieniło się nic, mrużę oczy od środka, bo oślepia mnie blask. Potykam się o białe pióro. Otwieram oczy. Przedziwna gra świateł sprawia, że w bieli czaplej zguby niczym w tafli wodnej, odbijają się moje sny, marzenia, fantazje, poszukiwania, wędrówki, pragnienia. Spokojnym oddechem dotykam własnej prawdy. Oswajam ją. Uwalniam z więzów lęku.

Znajomy w bardzo kreatywny i wytrwały sposób namawiał mnie dziś bym z nim poszła gdzieś, posłuchać kogoś. Wiele razy mówiłam nie i przy moim nie się też rozstawaliśmy. Mówił coś o znakach, o wędrówce, o rozmowie. Nie. Już nie. W ciemności własnych lęków łaknęłam cudzego światła. Lgnęłam jak ćma do innych, mądrzejszych, jaśniejszych. Ich słowa niczym zaczarowany flet snuły niesamowite opowieści o życiu. Ich życiu. Pieśń wnikała w moje serce i ciało na tyle głęboko, że trudno mi było oddzielić co jest czyją prawdą i czy posiadam własną… Lata toczyłam wewnętrzne batalie, konflikt gonił konflikt, wzywałam Boga na pojedynek, zaklinałam, groziłam.

A ON jedyne co mógł robić to milczeć, dając mi tym najlepszą z lekcji. A kiedy upadałam nie podnosił mnie z ziemi, tylko z miłością czekał aż wstanę sama, silniejsza niż kiedykolwiek wcześniej. A kiedy płakałam, nie wycierał moich łez bo tylko ja mogłam przerwać słone potoki. A kiedy pytałam dokąd iść, gdzie moja droga, dlaczego to i tamto, ON jedynie czekał na mój znak, aż powiem: Odtąd Boże niechaj będzie wola Twoja, nie moja. Poddaję się.

I właśnie wtedy, zsyła mi białą czaplę. Krzyk jej prawdy budzi mnie w środku nocy, a wraz z nią światło, które nosiłam w sobie od urodzenia.

PS Moje światło kłania się Twojemu.