Bo wszystko zaczyna się od aloha

Długo byłam żebrakiem odzianym w łachmany oczekiwań. Stałam na skrzyżowaniu miłości z wolnością i żebrałam o uwagę, wzajemność, bliskość. Od czasu do czasu ktoś przeszedł, przystanął, wrzucił coś do żebraczej miski a moje oczy błyszczały szczęściem dziecka, któremu dano cukierka. I gotowa byłam iść za tym kimś na koniec świata byle on nie przestawał, byle wypełniał moją miskę, byle było co jeść. Karmiłam się ochłapami. Zadowalałam okruchami. Budowałam zamki z piasku pół-ziarenkami. Aż pewnego dnia na wpół żywa z wycieńczenia, zatrzymałam się. Nie miałam już siły iść za tymi, którzy zapewniali mi skandalicznie niską dniówkę.

Stanęłam nad przepaścią wielkiej czarnej dziury mego serca, której nic nie było w stanie wypełnić. Zionęła pustką, chłodem, ciemnością. Zajrzałam do środka, nie dostrzegłam dna. Wrzuciłam kamień i mogę przysiąc, że świst jego lotu nucił historie zakurzone, zranione, zapomniane, bolesne. Warstwa po warstwie spadał głębiej i głębiej, przez ciemność smutku, gęstość żalu, trupy pochowanych marzeń. I kiedy tak stałam i słuchałam jego melodii poczułam, że już dłużej tak nie można, że muszę skoczyć prosto do mojego serca i opaść na samo dno, że jeśli tego nie zrobię, już zawsze będę jedynie żebrakiem.

Skoczyłam.

Wyciągałam z cmentarza mojego serca wszystkie pochowane marzenia i pocałunkiem księżniczki przemieniającej żabę w księcia przywracałam je do życia, a one zakwitały w moim sercu wonią wskrzeszonej nadziei na spełnienie.

W Twoim sercu jest niewyczerpane źródło, które nie ocenia, które bije jasnością jakiej niejedna gwiazda może pozazdrościć, które po prostu jest w tobie i czeka aż wskoczysz w głąb by się napić, by napełniać czarkę za czarką i obdarowywać nią tych, którzy przysiądą na krawędzi twojego świata.

W sercu masz wszystkie odpowiedzi. Tam, w przestrzeni twojej ciszy jest wszystko czego potrzebujesz. Wystarczy dać sobie szansę, wejść na nieznany teren, zatrzymać się i być blisko siebie, wytrwale, dzień po dniu iść do siebie, warstwa po warstwie, ku kolejnej odsłonie prawdy o tobie, ku temu co zawsze tam było czekając aż się zjawisz i pokochasz siebie. A co się dzieje kiedy kochasz siebie? Życie porywa cię rwącą rzeką, w której dryfujesz bez lęku, z ufnością, że wszystko to, co napotykasz po drodze jest dobre takie jakie jest, że niczego ci nie brakuje, że to czego potrzebujesz zjawia się naturalnie i swobodnie, że kochasz miłością tak wielką, że można się nią tylko dzielić bez uszczerbku czyjejkolwiek wolności. Możesz mi nie wierzyć. Nawet dobrze. Nie ufaj za bardzo moim słowom. To tylko zbitek liter, którym moje życie nadało jakieś znaczenie. Ty masz inne. Ale proszę o jedno, przekonaj się sam jak to jest odkrywać siebie każdego dnia od nowa, jak to jest kochać siebie, jak to jest być ulubieńcem samego siebie. Wystarczy, że staniesz na krawędzi swojego serca i skoczysz w głąb… Wszystko w twoich rękach. Zawsze tak było. Z głębokości źródła i wysokości nieograniczonego nieba wysyłam do ciebie MIŁOŚĆ.

I życzę Ci tej MIŁOŚCI, do siebie, do kogoś, od kogoś. Teraz, i zawsze. Popatrz w nocne niebo. Tam tyle gwiazd, jakaś na pewno spadnie właśnie dla Ciebie. Szepnij jej swoje życzenie. Nawet jeśli Ty nie widzisz jej, ona usłyszy Twoje serce. Niech się spełni!