The time is now

Wpatruję się w dzień. Idę. Stoję. Oddycham. Znowu idę. Patrzę i patrzę. A czasem zamykam oczy i też patrzę. I nie wiem kiedy dzień zmienia się w wieczór. Stoję. Oddycham. Statki na redzie jaśnieją. Tafla morza spokojna. Niebo już ciemnieje. Kiedy to się stało? Kiedy? Przecież patrzę. Nieuchwytny moment zmiany, a może jestem w tej zmianie i przetaczam się razem z dniem? Może dzień też się dziwi, że coś się we mnie zmieniło? Może ta chmura, która leniwie mija, też mnie widzi?

Powinnam przestać się dziwić, ale nie potrafię. Jeszcze nie… Jeszcze oczy mi jaśnieją na widok miejsca, które setki razy odwiedzałam, ale sto pierwszy przecież jest taki nowy! Wieje inny wiatr, otulają mnie inne zapachy, mijają inni ludzie… I nic dziwnego, że potrafię się zgubić w miejscu znanym, bo przecież dziś ono jest dla mnie nowe. Jedyna stała to szerokość geograficzna w której się znajduję, ale miejsce tak inne…

Wędruję ulicami Gdyni. Nogi same mnie niosą. Nie uciekam od zgiełku. Dziś się nim napełniam. Miasto odwdzięcza się, zaprasza w miejsca, gdzie samo życie. Pod palmy. California wita. Czemu nie. Tu jest wszystko. Wystarczy chcieć to zobaczyć, poczuć, dać się Ziemi kręcić, niech robi swoje. Dziś mi się nie chce jej przeszkadzać. Dam się podwieźć.

Ostatnie promienie słońca łaskoczą skórę, zaczepiają liście, zaglądają ciekawie w trawę. Boski show trwa. Wszystko za darmo. Jedyne co trzeba zrobić to wyjść kawałek dalej… Robię zdjęcia tu i tam. Wyginam się jakoś tak dziwnie i śmieszna jestem, bo ona, ta która ze mną dziś wędruje, śmieje się. Dobrze. Lubię jej śmiech. Lubię kiedy nam tak radośnie, lekko, naturalnie. Pełen luz w centrum naszej Gdyni. Kawa w tekturowym kubku podskakuje radośnie. Najwyżej pójdę spać później. Nic nie szkodzi. Pogadam z nocą. Błysnę okiem, które wcale nie jest zmęczone, choć może powinno. Pomilczę z balkonu z przestrzenią w której wydarza się COŚ. Czuję jak ociera się o mnie, otula, przysiada na ramieniu, wnika głębiej wraz z oddechem. Przenikanie. Bardzo proszę. Nie gniewam się.

Dzisiejsze wirowanie Ziemi wysysa wszelkie co by było gdyby, szkoda że, a może by tak. Zostaje esencja życia. Zostaje golusieńkie TERAZ z tym co w nim. Jest to, co jest. I nie ważne gdzie Ty, gdzie oni. Spotkamy się w innym teraz. Będę już inna. Na razie jestem taka z teraz i… No nic dodać nic ująć. Dotarłam do stacji północ i kręcę się dalej wraz z kolejnymi minutami nowego. Jestem tu gdzie być powinnam. W teraz. Nic więcej mnie nie obchodzi. Jakoś nie chce mi się, żeby mnie obchodziło. Po co skoro teraz jest wszystko? No bo skoro czegoś nie ma tu, obok, to znaczy, że tak ma być. Może przyjdzie w innym teraz, a może nie. Zostawiam myślenie o tym. Dobrze tak... Po prostu tak tutaj...

Doceniam. 

Dziękuję.