I have everything

Od ponad tygodnia żywię się tym, co mi ktoś podaruje. Cudowne dary same spływają, a ja cieszę się jak małe dziecko w fabryce czekolady, tylko, że moimi delicjami drożdżówka babci, pomidorki zbierane o rosie, marchewka, która pachnie ziemią, młody czosnek, który nie ma pojęcia gdzie są Chiny, zielona pietruszka komicznie oblepiająca moje zęby i powodująca, że śmieję się do samej siebie z zielonego uśmiechu, cukinie z nieznajomych ogrodów przyjaznych ludzi, albo makarony fikuśne kupione przez przyjaciółkę, bo przecież zjem i się przydadzą.

Spływają do mnie dary obfitą rzeką. Zamawiam kawę i ciastko. Czekam długo. Kelnerka zapomina, że ciastko dała mi wcześniej i wraz z kawą przynosi mi drugie. Mówię, że już jadłam, ale w sumie kupię drugie. Przyjaciółka dostaje drugą kawę, choć też już jedną wypiła. Cuda jakieś się dzieją. Obsypana dobrem. Poranny marsz lasem obfituje w mnogość uśmiechów i milczących pozdrowień. Na promieniu światła bijącego z oczu mijających się przechodniów przysiada wdzięczność i radość z tego, co jest. Tak naprawdę może powinnam się martwić. Siedzieć i smucić, że ciężko, że to lato klientów wywiało na urlopy i że też bym sama gdzieś chętnie, ale pieniądze. Tylko mnie się nie chce. Wolę iść z bukami pogadać. Wolę liczyć ich liście. Wolę położyć się pod maleńką jabłonką z soczystymi owocami i patrzeć jak chmury kołyszą dniem. Wolę skupić się na tym, co mogę zrobić teraz, z kim spędzić czas teraz, co zrobić dla kogoś teraz. Wolę słuchać muzyki, która porwie do tańca wszelkie niewygodne myśli, a te w szale tanecznym zapomną o swej męczącej naturze i lekkie odlecą ku niebu, które dziś zsyła niespodzianki.

Dziś mówię Bogu wielkie dziękuję i nie chce mi się prosić o nic, bo mam wszystko, a jeśli czegoś nie mam to znaczy, że tego teraz nie potrzebuję. Przyjdzie samo, albo i nie. Ja jestem. Czujna tak jak potrafię być. Wirująca w rytmie sufickiej piosenki składam dziękczynienie każdym pojedynczym obrotem. Kątem oka dostrzegam pierwsze jesienne liście. Zmiana. Ach, a przecież nie nacieszyłam się jeszcze latem. To nic, kręć się kręć, lato odejść musi, bo przecież jesień wędruje już niespiesznie. A kiedy zakocham się w jesieni i ona odejdzie zabierając mi kawałek duszy kolorami drzew. To nic, kręć się kręć, jesień odejść musi bo zima płatkami śniegu przyjdzie by wybielić i ukochać Ziemię, dać jej czas na zasłużony sen. A kiedy polubię zimny nos i czerwone policzki i zima odejdzie by zrobić miejsca wiośnie. To nic, kręć się kręć. Wszystko przyjdzie samo. Czasem udaje mi się kręcić właśnie tak, wolno, lekko, z rękoma otwartymi by w pięści niczego nie zamykać. Wystarczy że pozwolę by coś przyszło, a coś innego odeszło. Moje drzwi otwarte na mnie samą. Dobrze by w progu już nic nie stało, nie tamowało swobodnego przepływu.

Tak niewiele potrzeba… Czasem nawet łzy smakują wybornie, czasem to łzy tęsknoty, czasem uwolnienia, ale najczęściej zachwytu nad tym, co jest. Wystarczy wyjść kawałek dalej. Wejść na nieznaną górę, by ukazał się niewyobrażalny widok. Królestwo dostępne dla każdego codziennie. A kiedy dopadną ciężkie myśli… Wtedy tym bardziej idę w las z bukami gadać, wyspowiadać się wodzie, smutki powierzyć ptakom. Wracam lżejsza by zjeść to, co troskliwe dłonie mi podarowały, co Ziemia urodziła z miłością, a ja ugotowałam z miłości do siebie, z miłości do Ciebie.

Uwielbiam.

Doceniam.

Dziękuję.

PS a przed chwilą nawet obcą damską bieliznę znalazłam na swoim balkonie... Nie mam pojęcia z której strony przyfrunęła... Cóż... wszystko samo przychodzi, czym tu się martwić? :-)