It is time to let go

Miałam plan. Bardzo dobrze skonstruowany. Z listą zapisaną w sercu ruszyłam w życie. Wystarczyło kilka kroków w nieznane, by tuż za zakrętem plan zaczął się sypać. I łapałam rozpaczliwie każdy jeden punkt mojej egzystencji, komicznie podskakując, szarpiąc, ściskając resztki kontroli. Spociłam się, zmęczyłam okrutnie, więc usiadłam. Zadarłam głowę do góry i patrzyłam jak odlatują jedno po drugim, dobrze zaplanowane, zapisane, unormowane. Plany. Wyrzuciłam mapy, sprzedałam kompasy, kupiłam dobre buty i z butelką wody ruszyłam przed siebie.

I coraz mniej mi się chce mówić, więc może zamilknę by to, co we mnie wybrzmiało, bym samą siebie wyraźniej słyszała. Jesienne liście zaczepiają moje stopy. Drzewa pokornie przyjmują zmianę i bez wstydu prężą nagie gałęzie. Marzną mi dłonie. Włosy tańczą z wiatrem, a niech sobie robią co chcą. Coś się kończy. Czuję to. Oddycham tym. Zasypiam z tym. Budzę się na początku i macham temu, co po drugiej stronie. Buty gotowe. Nogi chcą iść. Nic mnie nie trzyma. Ja niczego nie trzymam. Nie dziś. Wolę oszczędzać siły na drogę, po co trzymać coś czego i tak nie można zatrzymać?

Nie mam planu. Nie mam celu. Nie mam map. Z biletem w jedną stronę ruszam w życie. Tak cicho i niezauważalnie jak opadająca poranna mgła na Polance Redłowskiej tuż po wschodzie słońca…

Cisza… Trochę sobie z nią pogadam. Stęskniłam się za jej głosem… Ach… W dłonie mi cieplej. Jak dobrze znowu trwać w uścisku z nią, tej którą słyszy się w niezauważalnym zatrzymaniu…

Już czas...