Alchemy of the day

Po długim dniu wracam do mieszkania. Z pewną dozą niechęci, bo noc zdecydowanie kusi mnie srebrną tarczą i migotliwymi iskierkami hen wysoko, wysoko. Idę przyjemnie zmęczona. Trochę łez, trochę śmiechu, trochę ciszy, trochę chaosu, trochę ludzi, trochę sama, trochę dnia, trochę nocy. Tak dobrze. Równowaga zachowana. Choć tak naprawdę mimo że z ludźmi to jednak sama z sobą, w sobie, gdzieś nurkuję głęboko i jakoś tak mi dobrze. Rozmawiam z kimś. Czuję. Odbieram. Daję. Płynie. Ktoś mówi, że robi się głośno, a mnie to jakoś nie przeszkadza, odcinam się od bodźców zewnętrznych i znika wszystko w tłumie, w środku dnia. Nic nie wnika we mnie, wszystko zamiera, chwilowo przejścia nie ma.

Wędruję plażą. Długo. Grzęznę w piasku i jakoś tak się zaczynam niecierpliwić, że za wolno… Ale gdybym szła szybciej nie zauważyłabym jak fale zaczepiają moje buty, jak odrobinki piasku przemieszczają się z miejsca na miejsce, jak woda zmywa ślady czyichś stóp. Uśmiecham się do mojego zniecierpliwienia. Na chwilę znika i znowu mogę iść lżejsza o plan i cel. I mogę zapomnieć o tym, że się z kimś umówiłam na jakąś godzinę i że nie wiem czy zdążę.

Wychodzę w tłum. W samo epicentrum dziecięcego szaleństwa. Młody mężczyzna tworzy wielkie bańki mydlane. Przysiadam na skrawku chodnika i zamieniam się w kolorową kulę. Pojawiam się nie wiadomo jak i skąd i… znikam w odpowiednim momencie, po prostu pękam a drobinki wody zraszają dziecięce dłonie. Jestem kolorową iluzją. Tęczowym złudzeniem. Zabawą oka. Grą słońca.

Odbieram maile. Wpada kilka wiadomości. Całkiem miły spam LOTu i hasło reklamowe: Kurs jest jeden: Zmiany na lepsze. Nie mam żadnych pytań… Nie stawiam oporu. Bo jak się tak człowiek umęczy, wypoci, wychodzi to nie ma się ochoty na szarpaninę z życiem. A życie patrzy wtedy na takiego umęczonego ale szczęśliwego człeka i mówi: no nareszcie po prostu jesteś! Teraz mogę działać!

Ot prozaiczny dzień. Teoretycznie mało atrakcyjny. No bo przecież nic się nie dzieje. No normalne życie. Bez szaleństw i fajerwerków. Można i tak to odbierać… Jednak dla mnie to czysta magia. Życie jest szalonym alchemikiem, a ja z błyskiem w oku obserwuję jak miesza tajne składniki istnienia i tworzy to co jest…