Inner light

Ach co to był za ślub! Naprawdę wspaniały! I nawet w tej białej sukni tak śmiesznie nie wyglądałam, a może to nie była suknia tylko jasność mojej skóry, nie wiem. Wiem, że byłam sama z sobą i powiedziałam zdecydowane TAK. Tak biorę sobie samą siebie za najważniejszego partnera na życie, w zdrowiu i chorobie, w radości i smutku, i wszystkie te słowa, które się przysięga jemu czy też jej, a potem łamie, kiedy robi się za trudno, za nudno, nie tak. Tym razem wybieram siebie. Reszta sama się ułoży, cokolwiek to znaczy. Przynajmniej tak mówi moje drugie życie, tam, w aksamicie nocnych włosów, które plączą się nieskończenie daleko, mam wrażenie, że dalej niż Droga Mleczna. Sny. Cudownie, że znowu z nimi gram w iluzoryczne zabawy. Podświadomość przejmuje kontrolę. Wytyka wskazujący palec i mówi: skarbie, jeszcze to i to w Tobie, tego się boisz, to Ci już nie służy, ale to… No to może… A dobra, weź ten ślub sama z sobą! Po sakramentalnym TAK budzę się o dziwnej godzinie. Za późno na duchy, za wcześnie na poranne mgły. Gdzieś pomiędzy. O tej godzinie się jeszcze nie zjawiłam na świecie, więc korzystam z okazji i wstaję by zbadać świat o godzinie z minutami i sekundami idealnymi do wstania.

Las woła… Skarbie, już idę. Pakuję plecak, wrzucam książkę i wodę. Jeszcze nie wiem gdzie, ale ranek mam zamiar spędzić inaczej. W głowie ciut ciasno, ale z pierwszym krokiem w krainę buków coś ze mnie opada. Cichutko przepraszam drzewa, że nie przyszłam pusta niczym bambus, proszę o chwilę na dostrojenie się, o pożegnanie resztek mnie wczorajszej. Przytulam się do drzewa. Udaję się w podróż, choć nie ruszam się z miejsca. Słyszę śpiew wielorybów. Słyszę… Nadstawiam uszy. Muzyka sama się komponuje. Drzewa skrzypią… Nie… One śpiewają… I odpowiadają wielorybom na Maui. Czuję to połączenie gigantów. Pozwalają mi podsłuchiwać. Po chwili coś zaczyna mnie łaskotać. Rozglądam się ciekawie. Soczysty mech wędruje po moich stopach. Oczywiście nie mogę się oprzeć i go głaszczę bo on taki właśnie głaskania zdaje się domagać. Żegnam towarzystwo i idę dalej.

Moknę. Mocno. Przez chwilę po prostu moknę i tak jest najlepiej. Zimno. Chowam się w kawiarni. Rozsiadam z książką. Cieplej. Znikam na chwilę wdychając zapach świeżo pieczonego pieczywa. Sucha wracam. Po drodze deszcz… Moje włosy mają dziś ucztę! I znowu mokra, tym razem chroni mnie las. Wpadam w niego szybkim krokiem. Rozgrzewam się. Mały liść spada mi na głowę. I nie wsiadam do autobusu, bo po co skoro mogę go nieść na swojej głowie lasem? Śmiesznie tak. Kolejny liść spada mi pod stopy i gdyby nie on, nie dostrzegłabym maleńkich żołędzi, które od razu się ożywiły kiedy je zobaczyłam. I miałam wrażenie, jakby jeden przez drugi prężył się i nadymał, by pokazać, że on już taki dorosły. -  Hej chłopaki! Kasztany z Redłowskiej pozdrawiają! – rzucam im radośnie i wspinam się pod górę.

Błoto. Brudzę się. Cieszy mnie to. Bo jak się tak pobrudzę to czystą siebie zobaczę jeszcze wyraźniej. I czasem trzeba się właśnie porządnie wytaplać, olać zdrowy tryb życia, jogi takie i owakie, medytacje i kręcenie się w kółko. Natrzeć brudem, tak porządnie… Nie unikać go. Bez lęku, że bieli nie wypada się tak błocić… Cóż. Bez tego nie tęskniłabym za światłem ukrytym pod warstwą nieczystości.