Do not miss it!

Późno już. Idę spać. Dobranoc. Ślę dobre myśli mailem tu i ówdzie. Ale jeszcze coś mnie powstrzymuje… Słyszę szum… przyjemny, orzeźwiający, kojący. Otwieram szeroko balkon. Pada deszcz. Ślę kolejne myśli. – A ty jeszcze nie śpisz? – pada pytanie. No nie. Po co spać, kiedy lepiej wąchać deszcz? I może to głupie, i może to naiwne, i może to przesadne… Nie zagłębiam się w to za mocno, bo wolę wąchać krople deszczu, czuć je na swojej skórze, stopami dotykać chłodu nocy, oczyszczeniem oddychać. Sen przyjdzie w odpowiednim momencie.

Tak długo przegapiałam. Żyłam tak jakby każdy dzień był oczywistością i czymś co mi się należy bo tak… Grzeszyłam myślą, mową, uczynkiem, ale najbardziej zaniedbaniem… Przegapiałam strzeliste drzewa, nadmorskie wydmy, wschody słońca, kroki czarnych ptaków. Patrzyłam i nie widziałam. Słuchałam i nie słyszałam. Widać i tak miało być. Nie wiem…

Dlatego teraz zatrzymuję się wiele razy w ciągu dnia. Przyglądam się z zachwytem małej dziewczynce siedzącej na deptaku, wpatrzonej w kobietę, która śpiewa. Zasłuchana. Zatrzymana. Zauroczona. Zanurzona w muzyce i w tym, co niesie muzyka. Ściska w małej rączce wskazujący palec swojego ojca. Nie odrywając oczu od nut, które zdaje się widzieć, drugą dłonią głaszcze tatę po ręce. I znowu moje serce topnieje. Wszystko odbywa się poza słowami, a mnie ogarnia wzruszenie, że mogę tak po prostu podpatrywać. Kawałek dalej inna dziewczyna gra na gitarze i też śpiewa, tak jak potrafi. Mija ją rowerzysta i w sekundowym duecie wybrzmiewa: Ze mną można tylko pójść na wrzosowisko i zapomnieć wszystko. Ona się uśmiecha do niego. On do niej. Ona zostaje. On jedzie dalej. Tam gdzie kiedyś była jego noga, dziś proteza naciska na pedał. Słowa są nadal zbędne. Wędrówka lasem. Coś szeleści między liśćmi. Tym razem jest jasno, więc mogę się przyjrzeć i z radością rozpoznaję małego, czarnego ptaszka, który za każdym razem, w tym samym miejscu kręci się pod przydrożnym bukiem. Dziś pozwala mi na siebie popatrzeć dłużej zanim całkiem zniknie między pierwszymi jesiennymi liśćmi...

Późno już. Może pójdę spać. Nie wiem jeszcze. Wyjdę na balkon i może zobaczę, i może usłyszę. Na razie po prostu wyjdę na balkon i poczekam co się wydarzy tuż po północy, w milczącym spacerze z nocą, która swobodnym rytmem wędruje w objęcia nowego dnia. Może tym razem nie przegapię…