Send me an angel

Kręcę się, kręcę. Domykam koła. Cykle we mnie się rodzą i giną. Wiruję w kolorach tego, co jest, reaguję czasem ognistymi błyskawicami, a czasem spokojem cichego jeziora o świcie. Otwieram oczy, zaglądam do serca, w nim odpowiedzi. Czasem czekam na nie bardzo długo, ale widać to wystarczający czas bym mogła je przyjąć. Nastawiam uszy, wyłapuję informacje dla mnie, z pozornego szumu miasta trafiają odpowiednie słowa, ktoś mówi do kogoś, ale i do mnie choć nie uczestniczę w tej rozmowie. Wszędzie… na każdym kroku informacje, które są dobrane do mojej częstotliwości wirowania. Dotykam ich zmysłami, dotykam, czuciem, dotykam sercem. Widzę je. Przyjmuję. Dziękuję. I one tu zawsze były, tylko mijałam, uważając, że to tylko zwykła reklama i to nic, że zawarte są w niej słowa klucze do mej sytuacji życiowej…

Ostatni czas jest dla mnie naprawdę oszałamiająco niezwykły, choć przecież nic się nie dzieje… Nie wiem z czego to wynika… Czy z lat tkwienia we mgle, czy może z tego, że śnię piękny sen, czy może… Nie wnikam. Chwytam to, co wpada, wybieram składniki swojego życia. Zdarza się przesolić, zdarza zrobić nijak, zdarza za mało soli. Mogę coś wyrzucić, mogę zmienić smak innym smakiem, mogę poeksperymentować i stworzyć nowy smak. Ktoś ostatnio napisał mi coś, co mnie mile poruszyło:  Masz w sobie coś z czarodziejki, która praktykuje u samej siebie... Dziękuję… Gdzieś opadły mi klapki związane z nauczycielami, mistrzami, guru, drogami zbadanymi przez kogoś. One nadal mnie ciekawią, nadal słucham, nadal sięgam myślą do ścieżynek tych, którzy dalej zaszli, ale tam nie znajdę swojej drogi, bo moja pod moimi stopami. Twoja droga mnie wzbogaci, ale i tak się rozejdziemy, bo cenię wolność twoją, cenię swoją. Mój guru hinduski dał mi narzędzia, wypytywałam go z uporem maniaka, ale co ja z tego będę miała? Po co to robię? A on mi na to, że dał narzędzia, że jak nie zacznę rzeźbić to się nie przekonam. Jego doświadczenia były inne, moje mogą być inne. Doświadczaj, idź swoją drogą. Możesz wrócić, ale nie musisz, masz wszystko, to wystarczy.

Cenię tych, którzy nie uzależniają od siebie, pozwalają smakować choć wiedzą może, że ten smak to gorzki… Cenię tych, którzy nie mają gotowych odpowiedzi na wszystko, teorii wymyślnych, których za nic nie porzucą i bronić będą w imię nie wiem czego. Nie mam teorii, nie mam odpowiedzi, nie mam bo NIE WIEM. NIE MAM pojęcia. Niczego nie jestem pewna, niczego nie mogę być pewna, nawet śmierci, bo może ona właśnie życiem się zwie? Żyjemy w królestwie pojęć, znaków, słów, idei, a gdyby tak przestać? Gdyby tak patrzeć sobie tylko w oczy i tak komunikować? Przecież to proste! Para kochanków to wie, tylko potem to gubi pośród list zakupowych, przeprowadzek, rachunków. Dzieci to wiedzą, tylko potem zostają z tego odarte przez jedynie słuszne teorie i wzory postępowania. W oczach wszystko… Zostaw siebie, patrz na drugą osobę. Zapomnij, że jesteś tak cholernie ważny, powiedz, że ktoś jest ważny. Przestań się domagać, żebrać, skakać jak pajac by cię tylko zauważono, zacznij dawać, choćby uśmiechy… Magia wydarza się między jednym uśmiechem a drugim.

Wczoraj tyle mnie spotkało… Nie poleciałam na Hawaje, a jednak… Nie byłam w Japonii, a jednak… Nie odwiedziłam Hiszpanii, a jednak… Doświadczyłam burzy i tęczy w hawajskiej świątyni. Doświadczyłam nocy na japońskim posłaniu, gdzie pachniały konwalie. Doświadczyłam smaku wielkich zielonych hiszpańskich oliwek. Uśmiechów bez liku dałam, otrzymałam. I anioły mi powiedziały drukowanymi literami, że zaczynam NOWY ETAP. Zgadzam się… Tak… Dzieje się… NOWE. Nowe rodzi się każdego ranka, nowe czerpie garściami z dnia bo wie, że wieczorem będzie już stare.

Kobieta naprzeciwko mnie czyta książkę i robi balony z gumy, pyk, pyk, pyk. Niezwykłe! Jakbym pierwszy raz w życiu widziała takie zjawisko… NOWE. Bezdomny stoi przy krzewach, obraca w dłoniach gałązkę jałowca, stoi w zachwycie, w głębokiej medytacji, ja zachwycam się nim. Dla mnie to takie NOWE, podpatrywać kogoś w tak intymnej chwili…

I na koniec, a może powinnam to na początku, ale kto wie gdzie koniec i czy koniec nie jest czyimś początkiem… Widziałam anioła… Wydarzyło się mnie, a to jak z powieści jakiejś… No tak, mojej powieści, w końcu tworzę swoje życie… Czekam na skm by dojechać gdzieś po coś. Słyszę miałczenie kota, tak blisko. Rozglądam się, nie widzę. Ale dźwięk jest wyraźny. TO KOT. I nagle widzę JĄ. Stoi obok mnie jakby się zmaterializowała, przysiąc mogę, że jej tu nie było… Trzyma kota w torbie podróżnej. Prześliczny… Pozdrawiamy się. Ona stoi jeszcze chwilę obok mnie po czym się odwraca i… Na jej plecach wytatuowane skrzydła. Olśniewająca! Siada na ławce. Słońce świeci dokładnie na jej głowę i kark… Nie mogę się powstrzymać i ukradkiem robię jej zdjęcie. Podziwiam z szaleńczo bijącym sercem. Nie wiem czym sobie zasłużyłam na to spotkanie, nie prosiłam o znak, ani dowód, ale wiedziałam, że to anioł… Pociąg podjechał, ona wstaje, idzie, a ja za nią, jak w transie… I też nie wiem jak, siadamy naprzeciwko siebie. I choć na siebie nie patrzymy, to czuję ją, czuję kota, który mi się dziwnie przygląda… SOPOT. Ona wysiada. Ja zostaję wzruszona. Kobieta przy oknie uśmiecha się do mnie serdecznie, czyta romans. Jadę dalej. Załatwiam sprawy. Wracam. Przegapiam moją stację, wysiadam przystanek dalej… Zawirowało. Nie wiem co, ale moja stacja taka obca była, wiedziałam,  że mam jechać dalej… Włączył mi się tryb głupawki, rozglądałam się ciekawie dookoła, bo przecież nie wysiadłam tu tak przypadkiem… Odpowiedź przyszła w ciągu 5 minut. Stare odprowadziło mnie ku nowemu…

Kręcę się, kręcę. Domykam koła. Cykle we mnie się rodzą i giną. Wiruję w kolorach tego, co jest, reaguję czasem ognistymi błyskawicami, a czasem spokojem cichego jeziora o świcie. Wystarczy opuścić jedno stare miejsce by otworzyło się mnóstwo nowych drzwi. Nie potrzeba się wysilać. Nie potrzeba kontrolować (dobra Kawula, tak się nie mądruj, bo czasem dajesz plamę, ale to nic, i tak Cię kocham J). Nie trzeba się szarpać. Just let go… A jak się za mocno nakręcę to szybko stwierdzam ubytek energii, przeciek, a to nie tak powinno być… Więc skoro awaria, trzeba coś zmienić, naprawić, nowe wpuścić i nie cackać się ze starym. Uwolnić je z miłością. Ucałować jeśli trzeba. Dać kanapkę na drogę. Przytulić. A czasem po prostu wyrzucić nawet jeśli to coś nad czym się pracowało bardzo długo… Nie wiem… Może tak jest, a może nie. W końcu to moje czary, mój eksperyment, moja miotła. Na razie mi służy takie bycie, a jeśli przestanie… Cóż… wtedy to zmienię i zobaczę co dalej.