Ostatni dzień mojego życia

Zapakowałam rano plecak i wyszłam przed siebie. Podróż. Wędrówka. Gdzieś, po coś, bez celu, sama, z kimś. Po nitce do kłębka, od kłębka to nitki, która początku nie ma i z wieloma kłębkami się łączy… Spełnia mi się, każda myśl, bo zakropiona emocją, czystą esencją z serca. Tak szybko. Tak tu i teraz. Od razu. Oszałamiająco. Każda najmniejsza rzecz mnie cieszy. Zwłaszcza ta najmniejsza. Ciut ciut. Uśmiech kogoś przypadkowego, dotyk zapasowy, podwójna kawa, zwariowana kartka otrzymana w prezencie, zmiana planów, szczęście bo pada deszcz, podskoki radosne bo ciepłe powietrze i można bez czapki być, zabawa włosów w wiosennej atmosferze, skręcają się loki, skręcają jak moje zwariowane połączenia nerwowe. Dziś mogłabym kupić wszystkie kwiaty w kwiaciarni i rozdawać ludziom na ulicy! W moich żyłach krąży wibracja miłości, której nie potrafię, nie chcę, nie mam prawa trzymać dla siebie. I może nazywają to szaleństwem, wariactwem chwilowym, euforią, która minie, mam to gdzieś! JESTEM! To moje zobowiązanie wobec życia BYĆ.

Chodziłam z czerwonym plecakiem, pudełkiem surówki, pożyczoną łyżką, wilgotnym ręcznikiem i mokrym od potu strojem do jogi. Podróżowałam. W głąb i po obrzeżach. Szczęśliwa. Bez parasola. Łapiąca krople deszczu w dłonie, na język, na okulary. Na mnie całą. I to cudownie być wodą i w wodzie… Krótka rozmowa telefoniczna, aż klasnęłam z radości. Co się stało, wygrałaś coś? Pyta znajomy jogin. Tak! Przyjaciółka zrobiła sobie i mnie niespodziankę. Wzięła pół dnia wolnego i czeka na mnie w kawiarni, a potem idziemy razem do kina! Aha… podejrzliwie na mnie zerknął. A mnie tak cieszą takie drobiazgi. Bo to właśnie one są kluczami do tych większych, a może te małe wcale nie są takie małe, może właśnie to one są tymi największymi bo Tu i Teraz, bo dzięki dostępnym środkom, bo tak blisko… A dziś większość dnia spędzonego z kimś, jeden plus jeden równa się dwa, razem, blisko, radośnie, kobieco. Lubię dzielić te maleńkie cuda z kimś, bo wtedy jakoś tak pełniej, piękniej, więcej tego szczęścia się dzieje właśnie kiedy się jest razem… Jest czas na razem i czas tylko na jeden. Jest czas 'na z kobietą' i czas na 'z mężczyzną i czas na 'z Bogiem'. Poproszę. Chcę. Równowaga zachowana.

Tyle zwykłości dnia się wydarzyło, ale dla mnie to już nie są oczywistości, to pokarm duszy, a dusza głodna, szalenie głodna. Ucieszyła mnie kawa, ucieszył napis na stoliku przy którym usiadłam, taki na dziś, taki na teraz właśnie… Forrest Gump mówił do mnie: „Życie jest jak pudełko czekoladek. Nigdy nie wiadomo co się trafi”. IDEALNE! A potem kolejny napis… YOUR TIME IS NOW - zachwyć się od pierwszego spojrzenia. I Bóg do mnie mówił wszystkim tym, co mi się przydarzało, z chwili na chwilę. Patrzyłam i WIDZIAŁAM i CZUŁAM. Żyły toczą krew, emocje, wszystkie, co do jednej zebrane, wyłamują blokady, przecierają szlaki, wędrują w górę i w dół, wszędzie, czuję… CZUJĘ ŻYCIE. Zaglądam ludziom w oczy, uśmiecham się każdą jedną komórką, bez kokieterii, bez zaczepki, bez sztucznych rzęs i makijażu. Całą sobą, oczami, a kiedy nie patrzę to włosami, skórą, różowymi butami i białą kurtką. Miliardy połączeń na sekundę, kobiety, mężczyźni, dzieci, drzewa, kamienie… Wszystko odbiera mnie, a ja wszystko. I kiedy myślę, że już za chwilę eksploduję od nadmiaru czucia, że jeszcze chwilkę a nie dam rady… Wracam do… Wdech-wydech… Nowa przestrzeń się otwiera. Nieograniczoność. Wolność rajskiego ptaka…

Kino. Film. Dwie godziny. Imagine. Czy jeśli patrzysz to WIDZISZ naprawdę? Czy CZUJESZ nie widząc? Czy potrafisz sobie wyobrazić, poczuć, przyjąć to, co się zjawi? Czy potrafisz być blisko bez zbędnej nagości? Czy masz odwagę robić swoje mimo wszystko? Czy wierzysz w siebie, nawet kiedy inni już cię przekreślili? Czy nie przegapiasz swojego życia, które toczy się właśnie teraz? Czy potrafisz zawalczyć o to, co ważne dla ciebie nawet jeśli możesz się zdrowo poturbować? Czy zaufasz na tyle by dać się poprowadzić? Czy masz odwagę się zakochać i być razem? Czy… Czucie za czuciem… I z tym zasnę, a z czym się obudzę i czy w ogóle?

Zakochałam się dziś miliardy razy… Jestem wibracją. Milczącą. Drżącą. Dającą. Biorącą. I choć nikt nie przytula teraz, czuję, że tuli mnie cały świat. A ten piątkowy deszcz… Dałam się porwać filmowi gdzieś na krańce nieznanego mnie samej. Lubię tam być. Dużo przestrzeni, więcej przestrzeni, ogrom przestrzeni. Doznań. Dźwięków. Zamykam oczy by widzieć więcej… Nie ogarniam tego, nie próbuję nawet, pozwalam by przepływało. Zapominam o sobie, o krześle, o towarzystwie, jestem tym co czuję, co widzę, co słyszę. Wyobrażam sobie i to JEST i mówi do mnie i opowiada historie. Nic się nie dzieje, naprawdę nic, ale wychodzę z kina znowu inna…

Zamawiam drugą kawę i ciastko, choć nie jestem głodna. Potrzeba mi tylko wody. Wodą przecież jestem… Ale urzeka mnie młodziutki kelner. Mamy milczącą głupawkę, połączenie, naturalne, świeże, gdzieś poza poziomami, pierwotne, żywe, wolne, wymiana człowieka z człowiekiem. Same pary dookoła. Jakie piękne. Świeże. Niezwykle barwne. Śmiech dziewczyny naprzeciwko porywa mnie. Wyłapuję ją wzrokiem. Ależ ona mi się podoba. Kolorowa, żywiołowa, naturalna! Jej radość unosi się w powietrzu. Zamykam oczy. Czuję. Wewnętrznie rozmawiam z tym, co z sobą niesie. Niezwykłe doznanie... Połączenie tak głębokie. Można porozumiewać się jedynie zmysłami, bez słów, wystarczy… CZUĆ. I nie wiem czy to przez film, czy tak już mam… Nie ważne. Cieszę się chwilą. Bo to przecież ostatni dzień mojego życia!

PS Pragę poinformować, że moje zdrowie psychiczne jest na miejscu i nie biorę żadnych leków, niczego nie palę, a jedyne czym się odżywiam to roślinki i pochłaniam duże ilości wody :) Po prostu lubię bawić się iluzjami… Nie można być całe życie tak cholernie poważnym! :)

PS2 I John Lennon śpiewa na koniec swoją wersję Imagine i znowu ktoś czuje jak ja...:

You, you may say

I'm a dreamer, but I'm not the only one

I hope some day you'll join us

And the world will be as one