Czy WIDZISZ?

Na wszystko, co w życiu dobre czasem trzeba poczekać długo, czasem bardzo długo… A kiedy TO przychodzi… Mija tak szybko. Mrugnięcie. Pstryknięcie placami. Może kilka oddechów. I kiedy TO przychodzi, przegapiasz... I Kiedy TO przychodzi, chcesz zatrzymać, zapiąć mu pasy bezpieczeństwa, przykryć kołderką, uwiecznić na zdjęciu, nagrać film. Zamknąć. Nadać temu formę. Nazwać słowami. Podpisy odpowiednie złożyć, że już na zawsze, i że tak nam dopomóż Bóg… I zamiast chłonąć TO co przychodzi, myślą zagłuszasz intensywność doznania. Myślą, która w twe głębiny zarzuca wędkę by na haczyku wyłowić jakąś emocję. Wyłowiona emocjonalna rybka miota się, szarpie, o życie walczy, skrzela nadyma, oczy wytrzeszcza, chce na wolność, chce do wody, chce płynąć, chce czuć to wszystko do czego została stworzona, do bycia wolną. Ale ty ją wyławiasz, patroszysz, zjadasz. Czasem z ością się zmagasz. Puścić nie chcesz. Emocjonalna ryba już dawno martwa, a ty ją jeszcze tłuczesz… Nie masz litości… Dla… Samego siebie…

Tak długo czasem trzeba czekać na miłość, a kiedy przychodzi… Co z nią robimy? Dlaczego złote krążki od razu, przyrzeczenia i deklaracje. Miłość tego nie potrzebuje… Miłość potrzebuje BYĆ. Miłość potrzebuje DAĆ. The end. Koniec historii. Ale nie, gdzieś po drodze trzeba jej nałożyć garniturek, dać odpowiednie dokumenty do wglądu, podłączyć serce do wykrywacza kłamstw, poddać testom i może wtedy… No może wtedy… Ale miłość chce po prostu BYĆ. Dlaczego to, co najprostsze tak komplikujemy? Myśl… Ona się pojawia… Pytanie co z nią zrobisz. Jak głęboko pozwolisz jej zarzucić swoją wędkę i czy jeśli coś wyłowisz pozwolisz temu przez siebie przepłynąć i odejść jak mgle o poranku…

Marzysz o wielkich rzeczach! Och jak marzysz! Ale do jasnej cholery, czy potrafisz cieszyć się drobiazgami? Czy potrafisz cieszyć się słońcem, morzem, smakiem, zapachem skóry, samym procesem oddychania, chodzenia. Czy potrafisz cieszyć się z tego co dzieje się w normalnej codzienności, w normalnym rytmie dnia, w normalnych czynnościach zawodowo-społecznych gdzie nie ma fajerwerków (choć one tam są, tylko ty ich nie widzisz…)? Czy potrafisz cieszyć się tym, co cię otacza? Fakturą, kształtem, kolorem? Czy potrafisz cieszyć się komputerem, stołem, talerzem, krzesłem? WSZYSTKO żyje. Wszystko… Czy czujesz życie w czymś co pozornie wydaje się martwe? Przegapisz! Tak dużo przegapiasz! Więc jak chcesz potem cieszyć się tym wielkim? Jak chcesz to ogarnąć? Jak ukochać? Jak przytulić? Jak duszę tym napełnić? Może zobaczysz jedynie kontur, wielki cień. Może… Ale czy w tej wielkości dostrzeżesz ile komóreczek buduje to, o czym tak marzyłeś? Czy zobaczysz ich niemą wibrację? Czy wyczujesz radosne pulsowanie? Czy wywąchasz zapachy w bukiecie rozmaitości?

Marchewka nie jest równa marchewce. Wydaje ci się, że to to samo warzywo. No jesz marchewkę. Ale to jest smak TEJ JEDNEJ marchewki, kolejna po którą sięgniesz będzie miała coś nowego do odkrycia. Czy zauważysz? Czy może przeżujesz mechanicznie, no bo przecież marchewka to marchewka i smakuje jak marchewka… Więc nie ma się co wysilać… A to jedynie marchewka, a gdzie drugi człowiek? Z minuty na minutę zmieniam się. Dostrzegam zmiany w tych, których spotykam. Czuję. Zauważam je na tyle, na ile jestem uważna, na ile chcę zobaczyć, na ile chcę usłyszeć, na ile chcę poczuć…

Kiedyś czekałam na wielkie rzeczy, umierać za nie chciałam, a kiedy one nadchodziły nie umiałam się z nich cieszyć. Marzyłam o wydaniu książki. Przyszedł TEN dzień. Oto JEST. I co? Weszłam do księgarni, dotknęłam, uśmiechnęłam się, powiedziałam, ale super i… Poszłam dalej! Moi znajomi cieszyli się bardziej niż ja. Tydzień po fakcie uznałam całą sprawę za niebyłą! A pracowałam nad tym półtora roku! Cieszyłam się… jeden dzień… ale nawet nie cały… Dziś czekam na kolejny TEN dzień. Dziś wiem, że kiedy zobaczę drugą książkę na półkach zatańczę choćby po środku księgarni, kupię kwiaty i znowu będę częstować ludzi na ulicy. Dziś cieszy mnie każde napisane słowo. Każda litera. Każda kropka. Każda spacja. Bo przecież sztuka pisania i czytania nie jest czymś oczywistym…

Na wszystko, co w życiu dobre czasem trzeba poczekać długo, czasem bardzo długo… A kiedy TO przychodzi… Mija tak szybko. Mrugnięcie. Pstryknięcie placami. Może kilka oddechów. Więc kiedy TO przychodzi wskakuję całą sobą, wystawiam serce jako odbiornik, duszę jako naczynie i chłonę, napełniam, pozwalam się temu przeze mnie przesypać i… Pozwalam temu odejść. Kiedy kocham, uwalniam… i… to często do mnie powraca tak niespodziewanie…

PS A czasem mi się nie udaje i to też jest w porządku :-).