Proza życia

Nie będzie podsumowań bo życie trwa. Nie czas jeszcze. Nie będzie wybujałych refleksji o tym, że coś się kończy by mogło zacząć coś nowego. Nie będzie też fajerwerków, nagłych uderzeń procentowych postanowień. Nie będzie szaleństwa, tańców, hałasu. Nie czas jeszcze.

Swój balet tańczę dalej, premiera za premierą, bez owacji na stojąco, bisów i zachwycających recenzji. Ot, życie. Czasem drobnymi kroczkami, czasem krokiem milowym do przodu, czasem skokiem żabim albo innego płaza, czasem całe kilometry wstecz. Nie będzie planów, marzeń ni celów. Nie będzie list ni próśb. Nie będzie siedzenia w poczekalni na odpowiedni moment, odpowiedni pociąg, odpowiednią osobę. Nie będzie oddzielania grubą kreską tego co było, od tego co jest i będzie.

Nie będzie nowego początku ni starego końca. Nie czas jeszcze. Nie będzie słów „tego już nie”, „a to zdecydowanie tak”. Nie będzie jeszcze wielu spraw, bo nie czas na nie. Za to będzie się odbywało zwykłe życie. Moje, nie Twoje. Ty masz inne, choć tak naprawdę to jesteś alternatywną wersją mnie, więc w zasadzie na jedno wychodzi. To, co powiedziałam parę godzin temu, już jest mało aktualne. To o czym marzyłam, nie ma znaczenia. To co osiągnęłam, jest niczym. To co zjadłam, a czego nie, przepadło. To z kim się spotkałam, minęło. To czy piszę, czy nie, też nic nie znaczy. To, jaka byłam wczoraj, uleciało. W tej chwili zmieniam się. I może nie widać tego gołym okiem, już nie jestem taka sama. I nic na to nie mogę poradzić. To się dzieje poza mną, choć świadomość jest mile widziana.

Z każdym oddechem tworzę się od nowa.

Wdech – życie. Wydech – śmierć. Wdech - życie. I tak dalej, aż do finalnego wydechu. Przygotowuję się do niego od narodzin.

Dlatego nie będzie podsumowań, bo życie trwa. Nie czas jeszcze. A kiedy w końcu nadejdzie, nie mnie będzie tworzyć teorie, opisy, charakterystyki, epitafia. Mnie to już będzie wszystko jedno.