Nowa glina

Już nie trzymam – puszczam.

Już nie wymagam miłości – daję ją.

Już nie narzekam – dziękuję za wszystko.

Już nie kontroluję – daję wolność.

Już nie krzyczę – milczę.

Już nie domagam się przeprosin – wybaczam.

Już nie zmuszam do miłości – kocham.

Już nie mówię, że to ONI – to ja.

Już nie zrzucam odpowiedzialności – mam ją w swoich rękach.

Już nie zasłaniam się kłamstwem – odsłaniam prawdę.

Zamiast nigdy w życiu, mówię: Czemu nie?

Zamiast nie chcę, mówię: akceptuję.

Zamiast miny w podkówkę: uśmiech.

Zamiast roszczeń: daję co mam.

Zamiast siły: słabość, która jest siłą.

Zamiast hałasu: cisza.

Zamiast bólu: czucie.

Zamiast ocen: zgoda na to, co jest.

Zamiast zamknięcia: otwarcie.

Zamiast tego, co dzieli: to co łączy.

Zamiast gniewu: MIŁOŚĆ.

PS Na ile to wszystko już zakorzeniło się we mnie? Nie wiem. Codzienność pokazuje mi swoje lustra, w których już nie boję się przeglądać. Czasem zdaję test, czasem oblewam. Porażki szybko naprawiam. Długa droga przede mną. Chętnie nią idę. Czasem boso, czasem w butach, które cisną, czasem w takich, które robią okrutne odciski, czasem w skarpetkach, czasem w ukochanych sandałach, czasem w czerwonych butach do flamenco, czasem w papciach. Nie ważne w czym i jak. Do przodu!

Jestem w drodze. Już nie pytam jak długo i dlaczego? Po prostu idę, a czasem zatrzymuję się bez ruchu i obserwuję jak wiruje to, co wewnątrz i na zewnątrz.