Wild soul

Jakiś czas temu opracowałam autorskie warsztaty Uwolnij ciało, usłysz duszę. Coś mnie gniotło, drapało, łaskotało. Nie miałam wyjścia jak tylko posłuchać tego wewnętrznego głosu, który mówił: nie trzymaj swojej wiedzy dla siebie, dziel się nią, zarażaj innych tym, co dobre. Chwilę się opierałam, ale kiedy noce stały się nad wyraz hałaśliwe wewnętrznie, uległam. Usiadłam ze swoim ciałem i poprosiłam o współpracę. Reszta wydarzyła się sama. Znalazłam odpowiednie słowa, ćwiczenia, inspiracje, a kilka miesięcy później prowadziłam już pierwsze zajęcia…

Dusza czeka. Byś w końcu pozwolił się jej wyrażać, prowadzić, działać. Ciało jest tylko misternie zbudowaną maszyną, piękną, fenomenalną, ale z ostatnim wydechem pozostaje jedynie kupą kości i mięśni. Zimne ciało. Gnijące ciało. Prochy. COŚ z niego ulatuje. COŚ znacznie potężniejszego niż to, co stanowi dla niej schronienie… Dusza czeka. Dusza prosi. Dusza chce jeść. Znajdź odpowiednie dla niej pożywienie i nakarm ją. Ty sam wiesz czym. Nawet jeśli uważasz, że jeszcze nie znalazłeś tego czegoś, gdzieś w głębi wiesz… Tylko boisz się usłyszeć, bo wiesz, że w chwili kiedy to nastąpi dusza będzie jęczała tak długo, aż zrobisz wszystko by żyć w zgodzie z nią. A Ty się tego boisz… Bo życie w zgodzie ze swoją duszą wymaga zmian. Czasem drastycznych, czasem kolosalnych, czasem nieodwracalnych. Lęk mówi: po co Ci te zmiany… Nie wiesz co Cię czeka… A co jeśli wilki Cię zjedzą? E… zostań w ciepłej norce…

I wielu zostaje. I czemu nie? Bardzo proszę. Ale skoro czytasz tego bloga, to czegoś szukasz, coś Cię tu przyciąga, może coś dla siebie znajdujesz. Niech Ci służy. Tymczasem kończę, zostawiając Cię ze słowami autorki Biegnącej z wilkami, a sama idę karmić moją duszę. A Tobie po lekturze „radzę” zrobić to samo. I proszę... Daj znać jak Ci poszło :-).

Już milknę...

Clarissa Pinkola Estes

Idźcie naprzód, walczcie, torujcie sobie drogę. Weźcie pióro, przyłóżcie do kartki i przestańcie jęczeć. Piszcie. Weźcie pędzel i nie litujcie się nad sobą. Malujcie. Tancerki – nałóżcie zwiewną szatę, zawiążcie wstążki we włosach, w talii, na kostkach i proście swe ciało, żeby was unosiło daleko. Tańczcie. Aktorko, dramatopisarko, poetko, muzyku – najważniejsze, żeby przestać mówić. Ani słowa więcej, chyba, że jest się pieśniarzem. Zamknijcie się w pokoju albo wyjdźcie na polanę, pod niebo. Zajmijcie się swoją sztuką. Coś, co jest w ruchu, nie może zamarznąć. Ruszajcie się więc. Nie zatrzymujcie.