Inside my love

Ukochany… Nieba Ci przychylę. Kwiaty do stóp sypać będę. Słońce przysłonię by nie spaliło nazbyt. Oddam wszystko, a nawet więcej byś miał i niczego nie wezmę w zamian. Bo wystarcza mi widzieć twoje szczęście. Miłość?

STOP!

Otrząśnij się! Haloooo! ZGINIESZ! Jeszcze krok, a nie będzie ciebie. Oddasz ostatni oddech, a to nie tak… Jak można kochać kogoś, kiedy siebie się nie widzi? Jak można dawać komuś, jeśli sobie się nie daje? Jak można tulić kogoś, kiedy samego siebie się nie tuli? Jakaż to miłość? Ile dasz, no ile? Na ile wystarczy ci oddechu, jeśli twoje płuca ledwo oddychają? Na ile wystarczy blasku, jeśli ogień już ledwo się tli w twoim własnym sercu? Na chwilę rozbłyśniesz, pomyślisz, och, to ten, to ta, kocham, tak. Ale w końcu odkryjesz, że twoje serce puste, tam popioły, które ledwo pamiętają żar miłości do samego siebie. A może w ogóle go nie znają?

Jak kochasz siebie? Co możesz powiedzieć o sobie? Czym się karmisz? Jaką muzyką poisz? Jak dbasz o siebie? Czy wiesz co to znaczy? Czego sobie odmawiasz i dlaczego? Co widzisz w lustrze? Czy potrafisz patrzeć sobie w oczy? Czy potrafisz przytulić mrok, który jest w Tobie? Co czujesz, kiedy gładzisz się dłonią po policzku? Jak smakuje twoja skóra? Jakim powietrzem oddychasz? A kiedy kończy się dzień, z jakimi myślami zasypiasz?

Jeśli rezygnujesz z siebie dla kogoś w imię miłości… Och… Kochany… To nie jest miłość. To unicestwianie. Powolna agonia. Zanikanie funkcji życiowych. A ty myślisz, że kochasz! Nie… Zabijasz siebie. Krok po kroku. Jak szaleniec gnasz w iluzje głębiej i głębiej, zostawiając życie za sobą. I w końcu zostaje tylko cień ciebie. Układasz się pod drzewem. Masz dość. Tak dłużej już nie można. Niech się dzieje, co ma się dziać. Wystarczy… I kiedy bez nadziei na ratunek wydajesz ostatnie tchnienie czujesz wewnętrzne łaskotanie. Gdzieś głęboko w trzewiach. I krąży najpierw delikatnie, ledwo muskając. Przenika całe ciało…. I słyszysz głos drzewa: pij ze mnie, jestem MOCĄ, mnie nie zabraknie. I pijesz, i chłoniesz, a z każdym kolejnym łykiem czujesz ŻYCIE w sobie. Żyły toczą soczystą krew, a serce… Cóż serce oczyszczone z popiołów puszcza kiełki miłości do wewnątrz. I tam rodzi się MIŁOŚĆ. W środku.

Kiedyś myślałam, że jeśli dam komuś wszystko, a nawet więcej to będzie najwyższy hołd. Miłość bez granic. Poświęcenie… Składałam ofiarę z samej siebie. W imię miłości plugawiąc tym samym jej czystość. Bo miłość nie chce niczego. Ona JEST. Ona otwiera klatki. Ona ucina sznurki. Ona uwalnia. Ona prowadzi. Ona unosi. Ona kołysze. Ona tuli. Poznaję ją. Uczę się. Daję się jej prowadzić tak jak potrafię na teraz. Cierpliwie. Spokojnie.

Byłam prawie pustym kielichem, który podawałam by ze mnie pili. Chłodny metal. Sztywna forma. Obudziło mnie echo czegoś co dobrze znam, ale schowałam głęboko. Zajrzałam na dno samej siebie. Zobaczyłam zniekształcone odbicie, mgliste oczy błagały o ratunek: - Znowu schemat, znowu oszukałaś siebie, znowu skrzywdziłaś siebie godząc się na coś mniej niż zasługujesz… Zapłakałam. Czyste wodospady spływały do kielicha. Gorące krople. Jedna po drugiej wypełniały formę, która zdawała się poszerzać i poszerzać. I metal coraz cieplejszy i cieplejszy… A kiedy się napełniło, wypiłam. Do dna próbując sięgnąć, ale dna już nie było… Bo zawsze można kochać siebie bardziej i bardziej. A kiedy na chwilę zapomnisz… Twoje oczy ci przypomną. Wystarczy, że w nie spojrzysz… A kiedy obejmiesz siebie z czułością, przytul kogoś i zobacz co się stanie…

Kiedy kochasz siebie, jesteś dla siebie. Kiedy kochasz siebie nie zakłócisz niczyjego podniebnego lotu. Będziesz podziwiać, uwielbiać, bez lęku…

Trudne? Może… Ale warto… Dla siebie. Bo magia wydarza się tak niespodziewanie, tuż po tym, kiedy upada się pod drzewem jak zranione zwierzę... bez nadziei na powstanie…