Alegria

Szczęśliwie zmęczona. Tak do ostatniej komórki w ciele. Do najgłębszej warstwy mnie samej. Wypełnia mnie puste i pełne, a w tym tańczy radość. Nie planowałam… No naprawdę nic a nic, a spotkało mnie tyle szczęścia… Ale… trochę na jawie i trochę we śnie… musiałam wyrzucić z siebie zbędny bagaż, nie zdążyć na pociąg gdzie miałam jechać pierwszą klasą i w białych skórzanych fotelach, na kogoś się solidnie wydrzeć, wylecieć w powietrze Corvettą, umrzeć i… Obudzić się do życia. Tak po prostu. Świadomie. Dzień po dniu. Chwila dla chwili. Pomimo wszystko i wbrew czasem jakiejkolwiek logice. Bo tak. Bo czemu nie. Bo Waterloo moich myśli już nie potrzebuje więcej trupów dni przeżytych mechanicznie. Ich prochy już porwał wiatr i unosi nad oceanem pozostałych poległych zasłużonych i odznaczonych orderem wiecznego odpoczynku.

Daję się prowadzić. Bogu. I choć stawiam czasem jakiś opór, bo lęk przysiada na ramieniu to i tak kiedy on pokazuje którędy iść to idę. Boję się i idę. Zaprzyjaźniam się zatem ze strachem. Opieram się o jego ramię. Prowadź mnie przez ciemną noc, przez las gdzie jedyna wiadoma to ta, że jestem w lesie i jest trzecia w nocy, jest ciemno, bo to las moich myśli, lęków, fantazmatów i iluzji, których nie ma. Potwory tak wysokie, że konkurują śmiało ze strzelistymi bukami. Wąwozy tak głębokie, że zasysają w otchłanie piekieł, gdzie jedna myśl przyprawia się sama kolejną. Czuję. Tak dużo czuję. I słyszę. Czego się boisz. Zatrzymaj się. Poczuj ten las. Nie różni się wiele od tego, jaki znasz za dnia… To głos i obecność, które mnie koją. Jestem bezpieczna. Przytulona do ramienia przewodnika idę i oswajam jedyną ciemność jaką warto oswajać, tę wewnętrzną, ta zewnętrzna nic mi nie robi… Wychodzę triumfalnie w objęcia krótkiego snu na plaży, by podziwiać narodziny nowego dnia i po prostu oddychać, tańczyć, śmiać się, drżeć z radości i nasycenia chwil, które łykam łapczywie jak pierwsze krople deszczu po upalnym dniu.

Wycisnąć dzień do ostatniej sekundy. I to nic, że zmęczenie, że te ciemności i inne potwory sobie są. Niech są. Każdy jeden doprowadzi mnie kawałek dalej do mnie samej. Ale dziś… dziś marzenia wybrzmiewają w rytmie Sweet Home Chicago i I will survive. Tańczą z przecudownym starszym panem w centrum miasta, gdzie strefa chilloutu. I dziś nie potrafię tylko obserwować. Dziś moje ciało kołysze się i śpiewam, przytupując nogą. A starszy pan daje czadu przez jakąś godzinę. Jest w swoim świecie. Za nic ma sobie innych. Cieszy się sobą, zdrowiem, życiem jakie przez niego przepływa, radością, którą zaraża z niezwykłą mocą. Kiedy kurz muzyki opada, on kłania się kapeli, spocony, szczęśliwy narzuca czarną torbę na ramię i jak gdyby nigdy nic, odchodzi w swoją stronę. Otrzymuje burzę oklasków, macha ręką i... znika między samochodami…

Radość jest wszędzie. Pachnie nią powietrze, przenikające się delikatnie lato z pierwszymi jesiennymi liśćmi, ulice, leśne runo rodzące pierwsze grzyby, surówka zrobiona na szybko, wypite litry wody… Wystarczy być i… Już nic więcej. Reszta sama się wydarzy, a kiedy się wydarza wszystko staje się jasne i wiadomo gdzie iść, że czasem małymi kroczkami, a czasem to najlepiej się zatrzymać. A w zatrzymaniu wydarza się cud, tańczący mężczyzna czule ściskający w objęciach życie!

Doceniam.
Dziękuję.