Only with myself...

Siedzę i czekam aż wszystko się samo rozwiąże… Ktoś mi ostatnio powiedział, że samo do mnie nie przyjdzie… Cóż… Ufam, że jest inaczej. Wierzę, że życie jest dużo prostsze niż nam się wydaje… Bo czasem kiedy zrobiło się już wszystko, trzeba tylko czekać, być, oddychać. I czasem to trwa dużo dłużej niż by się chciało. I czasem nie ma nikogo obok by za rękę potrzymał i powiedział: damy radę, będzie dobrze. Ty sam do samego siebie… Ty sam przytul siebie, nie czekaj aż ktoś to zrobi… A kiedy przytulisz siebie, możesz się zdziwić, że nagle uścisk staje się mocniejszy. Otworzysz oczy i zobaczysz, że ktoś obejmuje Ciebie. I czasem będzie to ktoś przypadkowo nieprzypadkowy, bo akurat przechodził i zatrzymał się by Cię przytulić.

Spędzam dzień sama z sobą. Wśród ludzi, ale bez nich. Uwalniam z głowy duchy przodków i tych, którzy przechadzają się po zwojach myślowych i proszą o uwagę. Odstawiam na bok wspomnienia, wołania, głosy, szepty, westchnienia, oczekiwania, prośby, zaklinania. Wchodzę we własną ciszę. Sama z sobą. Towarzystwo w głowie początkowo wielce poruszone, jakże to tak wypraszać ich za drzwi, kiedy impreza trwa w najlepsze. Ale bywam uparta, nieustępliwa, zimna. Zwieszają więc ponuro głowy, czasem któryś krzyknie i pięścią zagrozi… Dziś mam inny plan, wybacz. Dziś…

Siedzę i czekam aż wszystko samo się rozwiąże. Słucham chłopaka grającego na gitarze. Stoi, gra, śpiewa, a wiatr i fale niosą jego głos dalej i dalej… Otwieram notes, piszę i obejmuję słowem samą siebie. Każde z nas zanurzone we własnym przepływie. Znika otoczenie. Dźwięki. Towarzyszy nam tylko ON i słońce. Morze faluje i nie wątpi w swoje falowanie. Wiatr porywa moje włosy do tańca. Jego muzyka, moje słowa… Spotykają się w tej samej przestrzeni, gdzie wszystko jest możliwe i idealne w tym, jakie jest. Muzyka milknie. On pije wodę. Moje słowa się zatrzymują jakby też potrzebowały chwili oddechu… Jednocześnie wracamy, nie patrząc na siebie…

Zadaję pytania, a chłopak odpowiada mi muzyką. Mówi, że niebo jest do wynajęcia, że czasem by się chciało coś już, a tu trzeba czekać, że łzy, że radość, że miłość, że gwiazdy, że przed przeznaczeniem się nie ucieknie… Piosenką radzi mi co robić, dodaje otuchy, zachęca by wsiąść do jakiegoś pociągu i po prostu jechać, a wszystko samo się wydarzy. Mam wrażenie, że on podpatruje moje myśli. Bo jakże to tak śpiewać to, co we mnie. Ostatnio słyszę często: wszystko jest możliwe… Więc czemu nie. Siedzę i przekraczam zatem granicę niemożliwego i wkraczam w możliwe. I to wszystko w takim dniu jak ten, kiedy mogę jedynie być i czekać aż wszystko samo się ułoży…

Na chwilę w naszą przestrzeń wnika mała dziewczynka. Oczarowana muzyką tańczy i jakoś nie ma ochoty iść dalej. Ojciec ciągnie ją za dłoń, a ona idzie, ale sercem jest w muzyce. Ona czuje…

I jego muzyka na chwilę we mnie milknie, słyszę już tylko wiatr… Czuję go na całym ciele. Wnika we mnie głęboko i wyciąga na wierzch wszystkie moje tajemnice, troski i marzenia. Jedna iluzja za drugą… Nitka za nitką lecą wysoko, wysoko, a kiedy znikają w chmurach, zostaje pustka. Aż dziwne, że nie lecę z nimi. Taka lekka. Bezcielesna. Bezwonna. Bez… Nawet zapominam, że przecież siedzę i czekam, aż wszystko samo się rozwiąże…

Powoli wracam na imprezę. Formułuję się. I wyczuwam, że i on za chwilę zamilknie. Przez chwilę przyglądam się polu jakie wytwarza. Jeden mężczyzna, a wywołał tyle uśmiechów, wspomnień, zatrzymań, rozmarzeń. Jeden mężczyzna zanurzony w byciu… I kiedy czarny anioł z gitarą odchodzi też ruszam przed siebie. Zaliczam czołowe zderzenie z białym motylem. Takie nieodczuwalne, a jakże wstrząsające… I to wszystko w dniu, kiedy jestem i czekam aż wszystko samo się rozwiąże.

PS tyle się dzieje, kiedy nic się nie dzieje...