There is only one road... HERE

W dniu takim jak ten milknie w głowie wszelki głos. Bezruch. Spokój. Przepływ. Nurt rzeki kruszy barykady, które nazbyt wrosły w głąb. W dniu takim jak ten, kiedy nic nie jest pewne, dzieje się wszystko, odpowiednio ulepione, totalnie dopasowane, idealne w swej niedoskonałości. W dniu takim jak ten błądzi się jedynie chwilkę i dochodzi do TUTAJ bo nigdzie indziej już się po prostu nie da. W dniu takim jak ten zamieniam się w czucie poza ciałem, poza granicami miasta, poza materią…

Wychodzę rano w dzień. Chwytam w dłoń nitkę, którą zsyła mi ON. Niewidoczna dla ludzkiego oka, wyczuwalna dla duszy i serca. Z zamkniętymi oczyma idę. On prowadzi mnie TUTAJ. Moje stopy twardo stąpają po ziemi, od czasu do czasu na chwilkę odrywając by w tańcu zawirować, by musnąć Wieczną Matkę, by jej ukochane łono pomasować, by podziękować za to, że rodzi każdego dnia życie, którym mogę się żywić. Na chwilę kładę się na trawie, dłonie wyciągam w geście poddania i największej miłości. Moje palce zroszone łzami wdzięczności. Tysiące wibrujących mrówek przechadza się po mnie. Każda jedna mówi o tym jak ON kocha, daje, jest… Opuszki palców tulą płatki stokrotek, listki koniczyny, grudki chłodnej ziemi. Wsiąkam, przenikam, sięgam głęboko w siebie, gdzie wszystko znaczy nic…

Spotkania magiczne… Ona gra na harfie. Ja w bieli. Ona w czerni. Śpiewa dla NIEGO. Ludzie ją mijają, czasem wrzucą grosz do miedzianej miseczki, a ona jest. Robi swoje. Olśniewa mnie. Nie mogę zrobić kroku. Pustka. Kołyszę się w jej rytmie. Ostatni akord. Patrzymy sobie w oczy. Kłaniamy. Dziękujemy. Nogi odrywają się od chodnika, idę dalej. Ona zaczyna nową pieśń, odprowadza mnie do skrzyżowania. I już nie słyszę dźwięku, ale go czuję w sobie… I jest on.  Nie wiadomo skąd, choć przecież najpewniej z TUTAJ. Naturalny przepływ bez słów, bo bez sensu mówić, skoro jedyne co można powiedzieć to „ja też”… Więc po co gadać… Czas słowa przyjdzie w odpowiednim dla niego momencie. Teraz czuć wystarczy… I nawet kiedy kończy się wymiana, to choć każde idzie w swoją stronę to przecież TUTAJ nigdy się nie kończy. Jest w przestrzeni serca. Nikt nigdzie nie poszedł. Nikt od nikogo nie odszedł. Nikt za nikim nie tęskni bo przecież łącza czyste, transmisja trwa.

Powinnam się przyzwyczaić, że w życiu tak to już jest, że magia to życie, że to norma, ale jakoś za każdym razem zaskakuje mnie chwila tak mocno, że aż tchu brak… W milczeniu odbywa się najintymniejsza rozmowa. Oczy… Bramy duszy… Wrota za którymi wszystko i nic… TUTAJ czuję, i choć nie wiem czym TO jest, czuję, śmieję się, oddycham, nic nie rozumiem. I te mrówki wędrujące po ciele… I ta wdzięczność, która mnie całą wchłania. I dzieje się, a jak się dzieje to się dzieje. I wszystko i nic. I nie ma sensu dochodzić, pytać, główkować. Wystarczy TA nić od NIEGO, bo to nitka do TUTAJ. Raz poczutej nie sposób tak łatwo zgubić. Może na chwilkę o niej zapomnisz, odejdziesz kawalątek dalej. Jednak to zbyt mocno zaboli. Bardziej niż jakikolwiek cios zadany przez ukochaną osobę. Zgubienie TERAZ odbiera oddech… Tak trudno żyć... Więc prędzej czy później dojdziesz TUTAJ. Nie ma innej drogi do życia...