With empty hands...

Przyznaję... Ostatnio nałożyłam na siebie za dużo. Zdarza się. Ach różności to były. Szatki kolorowych iluzji, uczuć zainwestowanych z nadzieją, że to lokata wysokoprocentowa. Przyodziana w obietnice szczęśliwych wysp ledwo unosiłam się na wietrze. Pomalowana w miny emocjonalnych zawodów przypudrowałam prawdę, która zna jedynie miłość. I taka ociężała stałam, nie mogąc wykonać ruchu. Obracałam się w przestrzeni, która niby moja, ale już nie moja. Słuchałam bicia serca, które mówiło, daję, daję, kochanie daję, ale ty się nie dawaj wykorzystywać, ileż można, miękkość miękkością, ale za chwilę rozedrą mnie na strzępy i nic ci po takim sercu, więc zadbaj o siebie póki czas…

Więc wyszłam w domu z pustymi rękoma. Bez pieniędzy, bez telefonu, bez torebki, bez dokumentów, bez planu. Ku słońcu. Ku falom. Ku zieleni. Ku sobie. I szłam od punktu do punku prowadzona przez ptaki, które wyznaczały mi szlak. I same niespodzianki mnie czekały. Obdarowana rano białymi kwiatami o uwodzicielskim aromacie szłam i kwitłam. Nadmorski piasek był mi schronieniem, słońce czułym kochankiem trzymającym za dłoń bym czuła obecność, bym wiedziała, że jest dla mnie, bym pachniała miłością, która płynie. Morze najcudowniejszą orkiestrą jaką można sobie zamówić w dniu, w którym wyszło się bez planu przed siebie ku temu co życie przyniesie. Dla pieszczoty zmysłów zjedzony kręcony lód czekoladowy w towarzystwie, któremu nie przeszkadza takie wałęsanie się bez celu. A potem spontaniczna podróż niby gdzieś, ale po drodze gubimy drogę i dajemy się prowadzić znakom. Podobają się nam różne nazwy miejscowości, skręcamy, wpadamy w parki krajobrazowe, zawiłości ścieżek rowerowych, pyszniące się przydrożne drzewa chylące się ku lewej stronie drogi. Tu jeszcze nie byłam, tam też nie, więc jedźmy przed siebie, jak droga prowadzi, jak impuls z serca, póki paliwa w baku, póki sił by jechać tak po prostu, przed siebie, bez celu. 

I nagle cel sam się odnajduje. Wjeżdżamy do miejscowości gdzie każde z nas widzi kawałek swojego świata. Pod koniec dnia wita mnie samochód z ogromnym napisem AHLOHA na masce, więc dotarłam… Nareszcie! Kołyszą mnie oceaniczne fale odbijające się o plażę na Maui, przygrywa mi muzyka humbaków i porywają mnie moi oceaniczni bracia gdzieś tak głęboko, że zapominam o ciele, że już chłodny wiatr wieje, a ja przecież wyszłam prawie bez niczego, że w brzuchu burczy, bo żołądek już zapomniał dawno co było na śniadanie. Gdzieś muska mnie czyjaś myśl, jak ta dłoń dająca poczucie, że ktoś jest. Coś się złącza, coś rozłącza, coś umiera we mnie, coś rodzi się od nowa, coś właśnie przestało marzyć o czymś, bo dostało COŚ i już nie ma potrzeby by gdziekolwiek wyruszać bo wszystko jest TU, w tym jednym miejscu, w idealności zawiera się całe czucie. 

Na samym końcu świata, gdzie dwa prądy tańczą namiętne tango podziwiam zachód słońca, puszczam latawce spokojnych myśli, modlę się i dziękuję za wszystko, nawet za te fale, które wzburzyły ostatnio to i owo. Koi mnie spokojne kołysanie przybrzeżnych łódek, szorstkość piasku pod stopami, frywolny wiatr w moich lokach, równy trzepot skrzydeł klucza łabędziego, mój spokojny oddech zatopiony w ostatnich promieniach dnia. I tak mi dobrze, tu, na końcu świata, z kimś i samej, w przestrzeni w której lubię być, która mnie przyjmuje całą, naprawia to, co się popruło, łagodnie popycha ku dalszym krokom. I tak mi dobrze być bez niczego, bez zobowiązań, bez musów, bez oczekiwań, bez tego co nakłada kolejne warstwy mało organicznych myśli. Odwracam się, czas wracać do domu. Droga sama się nadstawia i jedziemy zdecydowanie jakimś tunelem czasoprzestrzennym, bo nagle Gdynia i to zdecydowanie szybciej niż droga tam. Ktoś się nami zabawił, pozwoliliśmy na to.

Parę chwil po tym jak słońce schowało swoje ostatnie promienie do wnętrza ognistej kuli, naga przykładam lekką głowę do poduszki i gdzieś pomiędzy jednym oddechem a drugim daję się prowadzić w krainę, która tajemnicą, ale czyż nie większą niż samo życie?