My friend sensitivity

Witajcie, mam na imię Agnieszka i jestem wrażliwa. Czas to przyznać. Czas przestać przed tym uciekać. Czas przestać się bać. Słabość stała się siłą. Już dość zagłuszania czegoś, co jest ważne dla mnie. Już dość spychania na strych rzeczy niewygodnych czegoś, co należy do mnie. Już dość wstydzenia się tego kim jestem naprawdę i choć często do końca nie wiem kim jestem to mam przebłyski, więc już dość. Jakiś czas temu zrzuciłam z siebie obronny pancerz, pod którym czasem zachwyt, czasem cichy szloch. Wolę iść ku słońcu naga, wolę by promienie mnie pieściły, wiatr muskał skórę, deszcz obmywał. Odsłaniam się. Dość chowania. Kocham cię moja wrażliwości, kocham, choć tak mocno jak potrafię się dzięki tobie zachłysnąć życiem, tak mocno czasem boli. To nic, naprawdę to nic. Bez ciebie byłabym kamieniem. I przez chwilę zamknęłam się w twardej strukturze głazu by czuć mniej, by za mgłą świat oglądać, by zza asekuracyjnej barykady. Ale już dość. Zburzyłam obronne mury. Wywiesiłam białą flagę dla samej siebie. Wypinam wrażliwą pierś ku życiu i w cudownym rozwibrowaniu wędruję.

Nic nie mogę poradzić na to, że zachwycam się maleńkimi kasztanami, które jeszcze przed chwilą były słodkimi kwiatami. Nie potrafię przejść obojętnie obok dziecka bawiącego się w poburzowej kałuży. Za nic mam sobie spojrzenia dorosłych kiedy wskakuję na zjeżdżalnię czy łańcuchową huśtawkę. Nie obchodzi mnie co sobie myśli i kto gdy obdarowuję nieznajomych kwiatami, bo tak mi się zachciało. W nosie mam co zrobi ktoś jeśli wzruszę się ot tak, bo właśnie patrzę w niebo i podziwiam jak zza ciężkich chmur wychodzi słońce, jak wszystko dzieje się naturalnie, harmonijnie, jak słońce potrafi być blisko z chmurami, a chmury nie wstydzą się całować słońca. Nie potrafię się już bronić przed spontanicznym śmiechem kiedy rozmawiam z moim kotem sąsiadem, a on tak jakoś ma psie zachowania i merda w odpowiedzi ogonem. Przestałam walczyć z chęcią powiedzenia kocham cię, nawet jeśli ktoś nie kocha mnie.

Świadomie wystawiam się zarówno na przyjęcie jak i na zranienie. Świadomie otwieram moje serce na świat i wszystko, co z sobą niesie. Świadomie rozwijam moje szaleństwo bo przestaje mi zależeć na tym byś mnie lubił, kochał, podziwiał, poważał. Świadomie otwieram moje ramiona niezależnie czy chcesz się w nie wtulić czy nie. Świadomie kieruję uwagę do środka, do tego rozedrgania, do pulsacji, do eteryczności wewnętrznych membran mej wrażliwości bo paradoksalnie w wibracji odnajduję spokojny bezruch. Świadomie pielęgnuję coś, co kiedyś było mi ciężarem, co bolało, co pozbawiało tchu. Świadomie oddycham, wyrażam swoje pragnienia, zachowuję się irracjonalnie.

I dziś wrażliwość jest mi przyjaciółką. I daje mi siłę. I uskrzydla. Pokazuje mi, że są sprawy ważniejsze niż rachunki, uczy mnie czuć jak jeszcze nigdy nie czułam, nawet jeśli wymaga to ode mnie unicestwienia ciała, rozpadnięcia się go do ostatniego atomu, do porzucenia wszystkiego co znane... Jestem gotowa tak żyć. Już się tego nie boję. Więc dziś mówię kocham cię i nie ważne czy ty kochasz mnie, dziś tańczę między chmurami i ich puchatością się zachwycam, dziś w chmurach widzę anioły i wróżki, dziś zanurzam usta w ambrozji życia, a na języku czuję wszystkie smaki, nie wybrzydzam, biorę je, chcę ich, pożądam, pragnę, chłonę, pożeram. Jakoś szkoda mi życia na zabawę w „chcę, ale się boję”. Albo coś czuję albo nie. Koniec historii. Nie zatrzymuję się, jestem ruchem, jestem zmianą, jestem… Dziś unoszę się na powierzchni Teraz, a swobodny nurt dostarczy mnie do Jutro zupełnie naturalnie, po drodze odsłaniając poszczególne cuda bym mogła przyjąć je wszystkie do swego serca, bym mogła krzyczeć z rozkoszy, bym mogła płakać z zachwytu, bym mogła wzdychać z wdzięczności, bym mogła doświadczać wszystkiego i przyjąć bez lęku, że mnie zabije…

Dzisiejsza wrażliwość przynosi mi kawę w Niebie, w cudownej kawiarni organicznej w Gdyni, gdzie przyciąga mnie niezwykła właścicielka. Odnajduję w niej siebie. Kocham ją całym sercem. Kocham jej wszystko. Kocham jej głos. Kocham jej wrażliwość. Kocham jej różowy kask. Kocham jej kuchnię. Kocham jej anielskość. Kocham jej zdecydowanie. Jestem totalnie nią oczarowana. Tym jak się porusza między fragmentami swojego nieba, jak promieniuje optymizmem, jak z pasją karmi swoich gości, jak jej pasja kiełkuje we mnie. Tacy ludzie dookoła mnie. Takimi się żywię. Tacy się żywią mną. Tak się mieszamy, wymieniamy, odnajdujemy, pulsujemy do siebie, oczami ślemy wszystko to, co wysłać należy.

Wychodzę w miasto. Kolejne znaki Cudownie to poczuć, Warto tu być. I właśnie może po to my tu… by czuć, czy być, by zebrać jak najwięcej czucia, a kiedy zacznie się już przelewać by uwolnić, by wskoczyć w nurt tego, co jest i płynąć znikąd donikąd. Nie musieć niczego rozumieć, udawać, nie mieć pytań o cel, sens, początek ni koniec. Zamienić się w nieskończoną ilość kropel wody i być rzeką, która płynie tam, gdzie ma płynąć i wystarcza jej sama świadomość, że płynie.

PS. Kocham Ciebie, który to czytasz. Kocham i już!