STOP and listen, just listen...

O trzeciej nad ranem jestem jednym wielkim słuchaniem, zatrzymaniem. O tym, że żyję może świadczyć jedynie moja unosząca się i opadająca klatka piersiowa. Pod moim oknem, jak każdej nocy pieśń słyszę ptaka wolnego. I nuci coś do mnie tak pół godziny po czym rozlega się cisza. Nawet ci, którzy muszą wcześniej wstać i ruszyć do pracy gdzieś się zatrzymują pomiędzy łóżkiem a łazienką i choć nie wiedzą o istnieniu tego ptaka i jego pieśni wyczuwają tę ciszę i ją szanują chwilą bezdźwięczną.

Wszystko się zmienia tak szybko, za szybko, czy może zgodnie z moimi predyspozycjami? Nie wiem, wiem, że wsiadłam do jakiegoś pociągu, gdzie szalony motorniczy gna i za nic ma sobie ciężar wagonów ni cały załadunek i wcale nie ociężale i wcale nie ospale mknie. Przez mgłę, ku nowemu dniowi, ku słońcu, ku śpiewowi tego ptaka o trzeciej nad ranem. I tak leżę do czwartej nad ranem… Może sen przyjdzie… Jak śpiewało Stare Dobre Małżeństwo. Może… Pomiędzy jednym oddechem a drugim, ale jak tu spać, kiedy zachwyt serce ściska, a oczy zrasza poranna rosa wdzięczności za pociąg życia, pociąg do życia, pociąg do bycia. Czyjeś sny przysiadają na mojej naelektryzowanej skórze, ich gwałtowność dociera do mnie burzliwą falą, wysyłam uśmiech kojący, przykładam serce do serca, przytulam i nie ważne gdzie jesteś czy tu czy tam czy ciebie znam czy nie, jesteśmy połączeni, wierzę, że ty zrobiłbyś dla mnie to samo gdybyś poczuł moje sny czasem spokojne jak tafla jeziorna, a czasem istne trzęsienie ziemi.

Śniadanie do łóżka, a czemu nie? O przecudnym kolorze morele z rumieńcem na skórce tak delikatnej, że zanim nadgryzę przykładam do policzka, skóra do skóry. Poranna chwila rozkoszy. Kocham ten owoc, on kocha mnie. Flirtujemy w pierwszych promieniach słońca i to nic, że jestem niewyspana i ta morela chyba też bo leżała na parapecie, przy oknie gdzie ten ptak o trzeciej nad ranem zaczyna swą opowieść. Drugie śniadanie owocowo-zielony szejk, mieszają się smaki. Zielona pietruszka przytula się soczystością do żółtej gruszki, dojrzały banan obściskuje się z ciemnym winogronem, gdzieś pomiędzy przechadza się outsider szpinak bo ceni sobie swą niezależność i jakoś z resztą towarzystwa się nie brata, bo tam wszyscy do pary jakoś, więc on tu sobie liściem trąci jednych i drugich by wybrzmieć w finale smakiem jaki ma tylko szpinak.

O poranku zrobić komuś niespodziankę. Zadbać o kogoś. Zaparzyć ziółka, przemycić ciasteczko, zrobić surówkę, pozdrowić, podziękować, powiedzieć coś miłego, otulić ciepłą myślą. Lubię. Nawet bardzo. Ci, którzy mnie znają, wiedzą, że tak mam i to mało uleczalne. Bo tak mówię też Kocham Cię. Bo kiedy seler, jabłko, kiwi i orzechy łączą się w jednej misce, każde jedno mówi: zostałyśmy tu wpakowane z miłością, zjedz mnie, śmiało, kocham cię. A jeśli ciasteczko… Och ono rozpustę przynosi czasem iście dworską. Pysznią się dumne ciasteczka orkiszowe, takie nadziane różnościami, takie chrupiące, takie kruszące się tu i ówdzie. One mogą tak właśnie bezkarnie i to nic, że te okruszki, na tym polega ich urok, ich miłość, ich magia. A jeśli jakaś mieszanina obiadowa w garnku… No prosto i na temat, prostota też mówi kocham cię.

A potem… Wyjść na zakupy, znaleźć 2 grosze i zmienić plan działania bo zamiast do sklepu na pocztę, bo w skrzynce awizo, którego się nie spodziewałam. Czekam na swoją kolej, rozglądam się i… kolejne wyraźne sygnały wszechświat przesyła, i choć jestem niewyspana bo przecież ten ptak (i nie tylko…) to dostrajam się i słyszę, widzę, uśmiecham się do aniołów, które zesłały list miłosny na jednej z paczek czekających na swojego właściciela. W samo południe wyznanie: It’s what’s inside that counts. I stos z kartkami, a na jednej z nich wyraźny napis: Sztuka życia to cieszyć się małym szczęściem. Prawie podskakuję i klaszczę w ręce, i choć mgły już dawno opadły, a poranną rosę osuszyło słońce, moje oczy znowu wilgotne wzruszeniem.

I list pachnący odbieram. Niespodzianka. A tam wyznanie, którego też się nie spodziewałam. Zapewnienie, że ktoś mnie kocha bardzo. Przytulam kopertę pachnącą chabrową łąką i miłością tej, która mnie urodziła. I tu się tyle pozmieniało… Coś co wydawało się pogorzeliskiem zakwitło intensywnością błękitu na wiosennej łące naszej więzi.

Kupuję kosz owoców by znowu je pieścić i przytulać tuż przed zjedzeniem by skóra skórę nauczyła czegoś o sobie. Ktoś do mnie pisze maila. Różne to wiadomości. Czułe struny się poruszają. Trzeba iść dalej. Zostawić tego, kto pisze maila. Podziękować, iść dalej. Wybaczyć sobie, nie mieć żalu. Rodriguez przynosi ukojenie swoją muzyką. Robi swoje. Po prostu śpiewa. Jak ten ptak pod moim oknem o trzeciej nad ranem. Więc i ja zanurzam się w słowie. By napisać Wam, że oto jesteśmy w połowie nowego dnia, jeszcze tyle się może wydarzyć do jego zakończenia! Już tyle się wydarzyło od trzeciej nad ranem. I tyle się dzieje właśnie TERAZ. Zatrzymaj się. Dostrój do tego co jest. Słuchaj. Może właśnie TERAZ wszechświat ma ci coś do powiedzenia? Swoją antenę masz w sercu, ona zawsze aktywna i gotowa by przynieść ci właściwe odpowiedzi. A jeśliś gotowy to… spodziewaj się niespodziewanego J. I tych małych tyni tyni spraw, które sprawią, że zatańczysz...