Jedzie pociąg z daleka...

Kiedyś chciałam zbawiać świat! Zmieniać, naprawiać, kleić, przykręcać śrubki! O pycho! I na tamten moment nie umiałam inaczej, dobre były moje intencje, bo łatwiej mi było zajmować się czyimś życiem niż własnym. Łatwiej otrzeć łzy bliźniemu, niż sobie. Łatwiej mi było słuchać niż być wysłuchaną. Łatwiej opatrzyć rany komuś, niż sobie. I to też robiłam. Mogłam rzucić wszystko, bo ktoś potrzebował w moim mniemaniu pomocy. I biegłam, wchodziłam w jego świat, przeżywałam jego problemy, płakałam jego łzami, czułam jego ból. Odstawiałam siebie na boczny tor, który był wiecznie w fazie remontów, a żaden pociąg tamtędy od dawna nie jeździł.

Miałam misję! Pomóc jak największej liczbie osób, ulżyć w bólu, wysłuchać duszę. Ukochać dzieci, które miłości nie znają, nakarmić głodnych, oczyścić trawę, przytulić zwierzęta, potrzymać za rękę samotnych. Moja praca miała robić różnicę w ich światach. Tymczasem mój kurczył się, przygniatał pod ciężarem ludzkich spraw. Jakież miałam wysokie mniemanie o sobie, mówiąc, że chcę komuś pomóc! Jakobym to ja cokolwiek robiła! Ileż razy pochłaniałam wszystkie pochlebstwa zapychając dumie żołądek, że dłonie takie cudowne, że leczę, że przynoszę ulgę, że taka jestem empatyczna…

Przyszedł dzień, w którym poczułam, że dopóki nie naprawię siebie, nie przyczynię się do niczego poza własnym cierpieniem. Im bardziej chciałam „pomóc”, tym szybciej znikałam. W końcu stałam się niewidzialna dla samej siebie, wystraszyłam się, kiedy w lustrze patrzyły na mnie puste oczy. Martwe... Zatrzymałam się na tyle długo by zapłakać nad tą, która bardzo potrzebuje pomocy, obiecać jej pomocną dłoń. I odgarnęłam śnieg z torów, wymieniłam przekładnie, wypolerowałam szyny, zbudowałam nowe wagony. Pociąg mknie przed siebie, zabierając po drodze każdego, kto ma chęć do niego wsiąść, pamiętając,  że w dowolnym momencie może z niego wysiąść. Moja wolność, twoja wolność. Szanuję je obie, nawet jeśli rozum chciałby inaczej. Ten pogodził się już z drugorzędną rolą. Nastały inne czasy.

I już nie chcę zbawiać świata. Zmieniać, naprawiać, kleić, przykręcać śrubek. To „samo się” zrobi, bez mojego „chcenia”. Swoje robię tak jak potrafię najpiękniej, by mój pociąg już nigdy nie stał na bocznym torze, by nie wadził innym traktom. Przez serce i dłonie przelewa się to, co nie należy do mnie. Odświeża mnie, daje co ma dać tym, którzy jadą ze mną. I to wszystko, moje zadanie spełnione. Jestem naczyniem, pozwalam się napełniać, pozwalam by ze mnie brano to, co komu potrzebne. Dla wszystkich wystarczy. Piję z innych naczyń, im też nigdy niczego nie zabraknie. Jest nas więcej. I nawet jeśli czasem ktoś uważa, że coś komuś „robię”, „leczę”, „przynoszę ulgę”, to zasługi przekazuję wyżej z wdzięcznością, kłaniając się z coraz większą pokorą…