Fontanna pełna lawy

Dotarłam do głębi. Głębi tak głębokiej, że głębiej się nie da. Zjechałam windą na poziom jądra ziemi, zanurzyłam się w energii, czystej esencji. Spłonęłam cała. Połączyłam się z centrum tak głęboko, jak tylko głębia może sięgać. Dokonało się unicestwienie starego ja.

Z prochu powstałeś, w proch się obrócisz...

Zakotłowało się jądro ziemi. Zabulgotało, zawrzało radośniej. I wypłynęła lawa. Żywioł, który miał tylko jeden cel: wydostać się na zewnątrz i zabrać ze sobą wszystko, co można zabrać. Popiół starego ja wyruszył zatem w podróż z głębi na powierzchnię. Erupcja nastąpiła z siłą, której można się spodziewać po chwilowo uśpionym wulkanie. Lawa pokryła ziemię, spopieliła, ale tylko po to, by ją użyźnić.

W zniszczeniu kreatywna siła.

Popiół starego ja stał się częścią nowego życia.

Ziemia znowu się zieleni.

Jest dobrze.