What if?

A gdyby to był ostatni dzień Twojego życia? – To pytanie coraz częściej mi towarzyszy i nie jest tylko refleksyjną perełką, którą można obracać w świetle ciasnego umysłu. Fakty są takie: Dziś może być naprawdę ostatni dzień mojego życia. Więc pytam: Czy jestem z niego zadowolona? Czy jestem szczęśliwa? Czy robię to, co mi służy? Czy to, co robię przynosi jakieś dobro innym? Czy odkryłam moje talenty i dałam im szansę na realizację?

Mijały mi kiedyś dni, jeden za drugim. Tak podobne do siebie, że przestałam na nie zwracać uwagę. Miałam wszystko, pieniądze, mieszkanie, bezpieczną posadę, samochód, męża, rodzinę. I co z tego, że miałam, jeśli nie potrafiłam tego wszystkiego docenić? I co z tego, że miałam, jeśli głównie marzyłam o tym żeby robić coś innego niż robiłam i na marzeniach się kończyło? Łatwo jest pisać o zmianach, wrzucać motywujące teksty i mówić o ptaszkach i tęczach kiedy wszystko się w życiu układa, kiedy jest się na swojej drodze, kiedy każdy dzień zachwyca. Łatwo. Ale powiem Ci, że różne dni mam za sobą i różne nadal mnie odwiedzają.

Znam ból, którego nie gaszą nawet silne leki przeciwbólowe. Znam zły dotyk. Znam przemoc fizyczną. Znam przemoc psychiczną. Znam odrzucenie. Znam samotność. Znam niezrozumienie. Znam złudną moc antydepresantów. Znam stratę. Znam lęk. Znam głód. Znam brak środków do życia. Znam płacz bez łez i krzyk bez dźwięku. Znam ten moment kiedy mówi się NIE życiu i chce z nim skończyć.

Znam. Ale nawet w tamtych chwilach, załamania, słabości, braku chęci do działania nie miałam zgody na życie jakie wiodłam, czułam, że za tą kotarą bólu śmierdzącą stęchlizną wymówek jest COŚ więcej. I czasem czołgając się bo sił brak, a czasem wolnym krokiem, szłam przed siebie. I dziś wiem, że moja historia czemuś służy, ból miał sens. Dzięki niemu dziś napełniam płuca powietrzem, które chce wznosić balony ku niebu, bawić się liśćmi opadającymi z drzew, przypominać innym, że ich życie MA SENS. I wierzę, że można się tego wszystkiego uczyć bez doświadczania tych wszystkich trudności. Wcale nie musi być trudno, ciężko i źle. Tak jest, bo na tym się skupiasz. I pewnie, że trudno odnaleźć w ciele coś co nie boli, kiedy akurat prawie wszystko boli. Wiem. Znam. Ale mimo wszystko próbuj. To jest możliwe. Przekieruj swój umysł na nowe ścieżki, na zachwyt, na zmianę, na radość, na wdzięczność, na miłość. Wychowaj swój umysł! Ty nim rządzisz!

I mogę się mylić w tym całym moim pisaniu. Ale wiesz co? Znam życie, w którym się nanarzekałam i przez większość czasu czułam się ofiarą. Teraz rozsmakowuję się w życiu, gdzie to ja odpowiadam za każdy następny dzień, gdzie podążam drogą serca, gdzie nie ma miejsca na wymówki. Wybrałam opcję numer dwa i jest mi z nią lepiej. Mam dość narzekania. Dość użalania się nad sobą. Dość układania planów pod kogoś. Dość przekładania życia na później. Dość pielęgnowania żalu w sercu.

Był moment w moim życiu, że straciłam wszystko. Żyłam bez bezpiecznej pracy, pieniędzy, mieszkania, samochodu, męża, rodziny. I kiedy tak stałam po środku więzienia umysłu sama z sobą, odkryłam diament, który do dziś szlifuję. Więc jeśli dziś byłby ostatnim dniem mojego życia, wiele bym w mim nie zmieniła, bo dzięki moim wyborom jestem tu gdzie jestem, w otwartej przestrzeni, gdzie wszystko jest możliwe, a jedyną porażką jest decyzja by zrezygnować z siebie.

A Ty? Gdzie jesteś na mapie swojego dnia i czy podoba Ci się to, co się w nim dzieje? Pamiętaj, że w każdej chwili możesz zmienić wszystkie składowe każdej chwili. Naprawdę MOŻESZ. Po prostu zrób to i sam się przekonaj.