Illusion of truth

Pisałam tyle o zaufaniu… poddaniu się… Sorry… Gówno prawda… Nie ufam. Nie poddaję się. Jedyne co mam to wątpienie. Zatem wątpię w pełnym blasku słońca i w szumie fal. W wietrze wiejącym od morza i pieśni liści w alejce cieni. W pełni księżyca i tęczowych refleksach przysiadających na mych rzęsach. Wątpię. Kwestionuję. Zostawiam znaki zapytania i odchodzę od nich nie oglądając się za siebie. Nie obchodzi mnie co się z nimi stanie, czy ktoś je rozprostuje i czy cokolwiek z nimi zrobi. Nie interesuje mnie finalna kropka przynosząca potwierdzenie. Bo potwierdzenia nie ma. Nie będzie. Nigdy nie było.

Nie mogę mieć pewności co do czegokolwiek. To, że ktoś powiedział: To jest słońce nie znaczy, że tym ono jest. To, że ktoś powiedział: To jest człowiek, nie znaczy nic ponad zlepek graficznych znaków. To, że ktoś powiedział: To jest pieniądz, nie znaczy nic ponad kawałek papieru. Paradoks: Zlepek graficznych znaków zwany człowiekiem nadaje znaczenie czemuś. I to coś staje się zajebiście ważne… Głupie czy smutne? Nie wiem. Nie interesuje mnie odpowiedź. Ktoś powiedział, że coś istnieje. Powtórzył to odpowiednią ilość razy i stało się prawdą z wulgarną kropką na końcu. Mam gdzieś owe kropki. Oddycham znakami zapytania. Zahaczam się na nich. Wieszam na nich moje ciało, które jest niczym więcej jak zlepkiem kości ubranych w mięśnie i inne prozaiczne sprawy, które toczą się czy tego chcę czy nie.

Nie ufam. Nadziana na hak absurdalnie dyndam w rzeźni umysłu. Przechadzam się po chłodni, gdzie jedna sztywna myśl naśmiewa się z następnej.

To, że patrzę na coś, nie znaczy, że to widzę. To, że coś czuję, nie znaczy, że jest prawdziwe. Nie mogę mieć pewności. Żadnej. Mogę jedynie wątpić. Jeśli wezmę coś za pewnik, prędzej czy później smród gnijącego ciała zdechłej myśli zemdli mnie.

I choć to nie o motylkach i innych słodko-pierdzących kwiatkach to wisząc na haku wątpliwości czuję ulgę. Wśród trupów myślowych wyrasta radość. Nareszcie! Nic nie muszę. Niczego nie chcę udowadniać. Nikogo ścigać. Niczego osiągać. Nigdzie iść. Mogę po prostu być. Każda jedna myśl poddana pod wątpliwość ulega natychmiastowemu unicestwieniu. Na chłodno. Raz dwa trzy Baba Jaga patrzy i myśl znika.

Byłam dziś w Empiku. Przechadzałam się beznamiętnie między półkami z książkami. Działka rozwój, psychologia i inne tego typu bzdety… Parskałam, prychałam i pogratulowałam samej sobie bloga, który między tymi wszystkimi bzdetami mógłby świetnie zęby szczerzyć. Pomysły innych na życie. Eliksiry. Zaklęcia. Afirmacje. Prawdy. Oświecenia. Sekrety. Stroniczki szeleszczą, a każda jedna mówi: tu znajdziesz szczęście, we mnie ukojenie, ze mną dojdziesz, dostąpisz, odpoczniesz. Jestem za nie wdzięczna. Bardzo. Tak samo wdzięczna, jak mocno mnie wkurwiają. Każda jedna. Łącznie z tymi pierdołami, które tu wypisywałam. Świetny żart! Genialny! Ktoś się ze mną nieźle zabawił! (upsss to chyba ja sama, ale nie wiem tak do końca... może tak, może nie). Naprawdę niezłe jaja w tym kinie grają! Rozsiadam się i oglądam. Co chwilę dziwię się: O naprawdę? Chyba raczysz żartować! To ma być prawda? No raczej gówno prawda… Nie wierzę ci, nie ufam, nie muszę. Mogę wątpić i wątpię, choć nie mogę mieć pewności czym jest nawet sama wątpliwość.

Robię krok do tyłu. Moje ciało zgniłych myśli nabija się na rzeźnicki hak. Dynda karykaturalnie. Ha! Wy myśli! Jakież poważne jeszcze nie tak dawno temu, dziś wyglądacie nad wyraz głupio. Wiście tu sobie. Mnie już z wami nie jest po drodze. Porzucam was. Już mi się nie chce bawić i prawd formułować. Zamykam tę rzeźnię. Zamykam na klucz wątpliwości. Odchodzę zanim zdążycie zaprotestować trupim odorem, który brałam za perfumy.

PS Próżno szukać „co autor miał na myśli”. Autor sam tego nie wie i dobrze mu z tym. Poczytalność autora warto poddać pod wątpliwość, a także samo jego istnienie. To, że autor podpisuje się jako Agnieszka Kawula nic nie znaczy. To, że autor jest kobietą nic nie znaczy. To, że autor w ogóle istnieje również wiele nie znaczy. Ba, warto poddać pod wątpliwość samo istnienie autora… Bo czy możesz mieć pewność… Ja nie mam.

PS Cóż... może jutro będzie o trupach, a może znowu o motylkach. Kto to wie? Bawię się dalej.