Brand new end...

Sza, cicho sza, czas na ciszę… Śpiewa Budka Suflera, a ja milczę bo to ciszy czas… Choć dookoła dźwięki to mnie się jawią jako cisza właśnie. Dziś każda nuta niesie tę damę spokojnie falującą i opadającą niczym mgła na mym sercu. Otula mnie całą. Chowa przed emocjami, ludźmi, zdarzeniami. Czasem jakaś myśl ukąsi, gdzieś zaswędzi, w coś uszczypnie, ale ona cierpliwie i łagodnie przykrywa i myśli. I prowadzi dalej ku drzwiom pod którymi mnie zostawia. Milczeniem zachęca do naciśnięcia klamki, milczeniem się ze mną żegna bo wie, że kiedy zniknę za progiem ona też odejdzie. Ale mnie jest dobrze w niej i z nią. Przyzwyczaiłam się, pokochałam, oswoiłam, poznałam jej fragment i już mam iść dalej? Znowu coś za sobą zostawiać? Znowu uwalniać się od czegoś co kocham? Może by tak jeszcze chwilkę pokołysać się w tych błogich ramionach?

Pojawia się łza. Nie wiem skąd. Tak po prostu płynie, a tuż za nią kolejna i kolejna i jeszcze jedna. Nie wstrzymuję. Kropla za kroplą, a każda jedna nasączona emocją. Każda jedna emocja nasączona myślą. Każda jedna myśl nasączona reakcją. Przyglądam się im niczym kryształowym kulom wiedźmy. Widzę to, co było, widzę to, co jest, widzę to co nadejdzie. Kropla za kroplą. Obserwuję… Oddycham… Cisza mi towarzyszy, zawsze na nią mogę liczyć. I to dzięki niej uświadamiam sobie, że szklana kula kłamie, że moje widzenie nazbyt ograniczone bo jakże to tak płakać przeszłością. Jakże to tak płakać przyszłością? Czyż to nie zabawne? Płakać nad czymś czego NIE MA? Więc płaczę jedynie nad tym co jest, a kiedy sobie to uświadamiam łza zatrzymuje się w połowie policzka, oszczędzając mi swej słoności na języku. Bo jakże to tak płakać nad tym co jest? TERAZ jest nowe, czyste, wolne, zapełnione jedynie tym, co TU, a tu nie ma tego, który wywołał emocje, teraz nie ma tej, która powiedziała słowo wzburzające morze. Teraz JEST nowe! W TERAZ zbędna jest myśl o tym co było pół godziny temu. W TERAZ zbędna jest myśl co będzie za chwilę. Istnieje tylko TEN moment. Głębia, która nie prowadzi... donikąd…

Czuję poruszenie gdzieś w głębi serca. Cisza się odzywa. Cisza jest gotowa na to by odejść. Ale czy ja jestem? Jeszcze przez chwilę się nią cieszę. W niej znikają szklane kule. Z nią spokój w komórkach ciała. Ona całuje każdą ranę po ukąszeniu jadowitych myśli. Jak zostawić coś co się tak ukochało? Czy tak można? I co będzie dalej? Zwracam oczy ku drzwiom… Ach, no przecież. Drzwi… One tu są. Wystarczy nacisnąć klamkę. Wystarczy przejść przez próg i wkroczyć w to, co za nimi. Wystarczy iść by poznać NOWE. Wystarczy iść… I już obie wiemy, że przyszedł czas. Że moje nogi są gotowe do kolejnego kroku. I już obie wiemy, że żadna nie będzie miała żalu. Ona we mnie, ja w niej, my w tym, co za drzwiami…

Więc milcząco wkraczam w przestrzeń NOWEGO. Zostawiam za sobą ją, kryształowe kule, siebie sprzed sekundy… Otwieram nowe drzwi. Nie ma tam tego co znajome. Wszystko ma smak jakiego jeszcze wcześniej nie poznałam. Bo to smak NOWEGO. I choć widzę już kolejne drzwi to mam jeszcze moje TERAZ by się nim nacieszyć, by je chłonąć, by nim bawić. Więc zapominam o tym, że znowu przyjdzie mi przejść przez kolejny próg, że znowu będzie łza taka mieniąca się barwami przeżycia, że znowu… Teraz poznaję nowe i nic innego nie ma znaczenia.

Czasem jedyną rzeczą jaką trzeba zrobić by pojawiło się COŚ, jest porzucenie wszystkiego co się kocha. A COŚ, które nadejdzie zawiera w sobie wielokrotność tego, co tak trudno zostawić za sobą… Dlatego choć z bliznami od ukąszeń emocji żądlących, z wdzięcznością i ufnością wchodzę w balsamiczną przestrzeń nowego.