Who I Am?

Wgryzam się w czerwoność arbuza jakby od tego kęsa miało zależeć moje życie. Moje zęby zatapiają się w taką soczystość i dziwią się, że to konsystencja stała a nie ambrozja wypływająca prosto z głębi. Ciało nasiąka jak gąbka. Jeden kęs, a ten śmiesznie flirtujący ze mną owoc jest we mnie całej, choć po drodze na dno, zastanawiam się czy to ja nie jestem czasem w nim. Kto jest kim? Arbuz zjada mnie, czy ja arbuza? On odżywia mnie, czy ja jego? Nie wiem. Próbuję tego samego z sałatą, pomidorkami, kiełkami brokuła, avocado, bazylią. One we mnie, czy ja w nich? Jestem składnikiem surówki i chrupkość mnie zjada? Jakie wartości odżywcze we mnie drzemią? Czy ktoś kto mnie zjada nie ma niestrawności? Skąd pochodzi moje nasionko? Jak długo kiełkowało? Co po drodze przeszło? Co widziało? Co słyszało? Czy o nie dbano? Co się z nim stanie? Nie wiem. Jestem nasionkiem? Twórcą? Tworzywem? KIM JESTEM? Nie wiem. Może czerwonym arbuzem. Może kimś kto mnie jakoś nazwał. Może marzeniem twoim. Może westchnieniem. Może wodospadem. Może jestem, a może nie? Jestem wszystkimi sprawami świata i żadnymi. Nie wiem…

Ostatnio usiadłam by z Bogiem pogadać. Tak po prostu. Cóż, zrobiła się z tego całkiem niezła awantura i to niestety ja rzucałam talerzami pełnymi pytań. Rozbijały się w pustce, a każdy jeden znak zapytania wracał do mnie i pulsował, dudnił, hałasował. Rozpadłam się na miliardy maleńkich zapytajników, które szyderczo drwiły sobie z każdej próby nadania im formy. Więc resztką sił wykrzyczałam: Dobrze Boże, będę tu siedziała tak długo, zanim mi nie powiesz KIM JESTEM, po co JESTEM, po jakiego czorta to WSZTSKO, no PO CO, czemu to służy? I wiesz, nie zadawala mnie odpowiedź, że miłość, że pasja, że ludzie, że razem, że zbieranie doświadczenia, że bla bla bla. Nie nabierzesz mnie już na to. DOŚĆ tej zabawy! Sorry Winetou, wysiadam z tego filmu, jedź sobie dalej beze mnie. Zostaję dopóki się nie dowiem. Nie będę jadła, nie będę spała, nie będę pracowała póki mi nie powiesz o co Ci chodzi? I nie wykręcaj się od odpowiedzi bo to pytanie jest dla mnie najważniejsze i żadne inne mnie nie obchodzi, w zasadzie to nic innego mnie już nie obchodzi…

Oczywiście szantaż nie zadziałał, mnie rozbolała głowa na dość długo, frustracja sięgnęła zenitu i jakoś ze światem się kontaktować średnio miałam chęć. No to jakem się już tak solidnie umęczyła, resztką sił doczłapałam do tego arbuza, to on coś mi dziwnego zrobił. Zniknęło wszystko i pojawiło się wszystko. I za diabła nie umiem tego opisać, dodatkowo nie daje to odpowiedzi na moje pytania jednocześnie dając je wszystkie… I mogłabym się tu mądrolować, teorie snuć, ale można je z powodzeniem spuścić w toalecie, gdzie teraz często goszczę przez tego arbuza, który okazuje się samą wodą, a przecież śmieszny taki mięsisty i zdecydowanie w stałym stanie skupienia. No tak czy siak… czasem trzeba się porządnie wysikać i od razu robi się w mózgu jaśniej J albo ciemniej, w zależności od preferencji kolorystycznych. Mnie się zrobiło arbuzowo. Ciekawe czy arbuzowi bardziej człowieczo? Nie wiem i dziś mnie to moje niewiedzenie nie wkurza.

Dziś cieszę się, że tu piszę, że jestem sobie sama z sobą, że jak się coś skłębi to w odpowiednim momencie się wyprostuje, że białe ściany w sypialni dobrze mi robią, że otwarte okna i unosząca się muzyka mnie koją, że zarąbiście fajnie jest kontaktować się z ludźmi, których znam i których nie znam, że jestem wdzięczna za tych, którzy tu zaglądają i tymi, którzy są w moim życiu różnorako, że czuję tę nić połączenia z Wami, że JESTEŚ, że JESTEM.