Miłość, miłość, miłość

Jak mogłam tego wcześniej nie widzieć? Jak mogłam nie czuć? Jak mogłam nie słyszeć? Nie pojmuję… Dzień poza mieszkaniem. Nie mogłam znieść myśli bycia w zamknięciu. Chcę do ludzi, między nimi, z nimi! Chcę chłonąć, patrzeć, podziwiać. Chcę czuć. Czuję. Spotkania tak nieprzypadkowe… Zachwyt mój bezustanny i ten uśmiech, który nie chciał mi zejść z twarzy przez cały dzień. Podsłyszane historie miłosne obnażające prawdę, której ktoś wolałby nie znać, czyjaś babcia i dziadek, dziś ich wnuczka stoi przed ważną decyzją życiową, czy to TEN czy nie? Wątpliwości… Więc może to nie TEN? Kawałek dalej pani w brązowym kapeluszu, mapa jej twarzy mnie zauroczyła. Mogłaby być moją babcią… Jej uśmiech łączy się z moim i tworzymy promień słoneczny. Obserwuję ludzi, co chwila wzdycham, czy mnie się tylko wydaje, że oni tacy piękni? Nie… Ludzie SĄ PIĘKNI!

Jednego dnia mnóstwo spotkań. Tych w realu. Tych telefonicznych. Tych wirtualnych. Tych w sercu. Tych w duszy. Mnóstwo dotyków myślami ciepłymi… Taniec między marzeniami, może nazbyt intensywnie dziś weszłam w te marzenia? Może nazbyt dałam się ponieść iluzji? Może tak, a może nie. (A muzycznie ktoś śpiewa prosto do mej duszy... just let go... and you let her go... I ponownie lżejsza... Ile jeszcze zostało do puszczenia? Nie wiem, uwalniam na bieżąco. Wysyłam. Odsyłam. Dziękuję. Żegnam z wdzięcznością. Tak długo jak długo trzeba. Do skutku. Odchodzi. Puściło. Ulga...). Samolot leci po niebie za samolotem… Gdzieś leci ktoś do kogoś. Gdzieś rozgrywa się tyle historii miłosnych na sekundę. Gdzieś ktoś przytula się do kogoś. Ktoś kogoś wita, a kogoś żegna i czeka na ponowne spotkanie. Gdzieś ktoś chciałby kochać i czeka na odnalezienie tej, która idzie na drugim krańcu miasta i jeszcze nie wiedzą o swoim istnieniu, ale już niebawem los postawi ich naprzeciw siebie. Co zrobią ze swoją szansą? Czy skończy się tak jak zawsze? Ktoś mówi do kogoś, kocham cię. Ktoś tęskni. Ktoś pisze list. Ktoś całuje kogoś. Ktoś dotyka czyjegoś policzka. Ktoś patrzy komuś w oczy. Ktoś z kimś… Miłość, wszędzie miłość! (i to nie dlatego, że wiosna, nie… TO… tak już jest! Ale byłam ślepa! Ale głucha!).

Wszystko zdaje się mówić: po prostu mnie kochaj! Drzewa kochają się ze swoimi pąkami, chmury z samolotami, chodniki z ludzkimi stopami, trawa z ziemią, jabłoń z dłońmi tego który ją wsadza do ziemi, mleko z kakao, które gotuje moja babcia, mój głos z głosem tak dawno nie słyszanym, śmiech ze śmiechem bez powodu, z czystej radości bycia na łączach… Wędrówka dwóch kobiet po mieście w poszukiwaniu, w odnalezieniu, grają we własnym filmie, gdzie dialogi są nad wyraz głębokie, gdzie nic się nie dzieje, bo to droga na Ostrołękę, nuda, aż chce się wyjść z kina, a chipsy są dobre, ale w sumie to za mało cebulkowe… Ręce mi zmarzły, ale to nic, bo mogą się ugrzać w moich kieszeniach. Kieszenie cieszą się. Też chcą kochać. Kochają skórę moich dłoni. I choć nie chcę iść do domu, idę… Zimno mi już. Mieszkanie chce kochać mnie swoim ciepłem. Wszystko jest po coś. Wszystko jest POTRZEBNE i chciane i ma cel.

Tyle się śmiałam, może będę płakać? No bo jakże to tak tyle się śmiać?!

Dziś pomyślałam o tylu osobach. Dziś wiele osób myślało o mnie, czemu wyraz dało werbalnie lub słowem pisanym, a i niemą myślą muśnięcia odczułam. Dobrze mi tak w różnych formach bycia razem. Upojona chwilą obecną śmieję się. Wszystko mnie już boli. Już nie mogę. Proszę. Ile się można śmiać? Fajnie, że nie sama. Och, chyba będę płakać. No bo czy godzi się aż tyle śmiać? I to tak całkiem bez powodu? Jak to bez powodu?! – burzy się ŻYCIE. - Jestem wystarczającym powodem do RADOŚCI każdego dnia! Jak mogłaś tego wcześniej nie widzieć? Jak mogłaś nie czuć? Jak mogłaś nie słyszeć? Nie pojmuję...