Indywidualny rytm

Przyjaciółka napisała mi niedawno: - Spotkajmy się w kawiarni Costa by coffee heaven. To jest na Świętojańskiej, tam, gdzie mieszkałaś ostatnio.

Uśmiechnęłam się, bo mnie już lepiej przypomnieć, gdzie urzędowałam… Tyle tego było w ciągu roku. Czegoś swojego, czegoś użyczonego, czegoś sprezentowanego na chwilę… Można powiedzieć, że byłam nawet bezdomna. Bardzo stresowałam się będąc za granicą, jak sobie po powrocie to życie poukładam, do czego wrócę i czy w ogóle chcę. Przecież mogę ruszyć wszędzie i to już nie będzie ucieczka… Bałam się zaufać własnej sile. Nie mogłam spać. Nie mogłam jeść. I wygrywała myśl, że przecież rok nieobecności, to przy mojej pracy zniknięcie porównywalne ze zniknięciem na zawsze. I nie wiem czy mam wystarczająco dużo siły, by po raz kolejny zaczynać od nowa… Na szczęście pojawiły się dobre istoty, które przygarnęły moje przedmioty, przechowały, a zarówno przed wylotem jak i po powrocie dały przyjazne kąty, gdzie mogłam złożyć głowę do snu. Nakarmiły. Napoiły. Nie wiem czym zasłużyłam, może niczym, a może wszystkim... Opatrzność ich zesłała. A potem życie potoczyło się poza moją kontrolą, pokazując jak niepotrzebnie swą głowę przeciążałam i żywiłam ciało stresem…

Dziś wiem, że zamartwiając się Tam, co będzie Tu, nie miało sensu… Tu samo się o siebie zatroszczyło. Dziś wiem, że wszystko, co doprowadziło mnie to mojego Tu, było potrzebne. Gdyby nie było to by się nie wydarzyło ;-). Dziś wiem, że dojście Tu, zajęło mi tyle czasu, ile miało zająć i nie muszę się z niczyimi wynikami porównywać. Do mojego Tu, doszłam w swoim rytmie, sama i z pomocą tych, którzy zachęcali, jak i tych, którzy odradzali wyruszenie gdziekolwiek. Do mojego Tu doszłam bez tych, którzy obiecywali, że będą, choć szczerze ostrzegałam, że ze mną to wcale tak hop siup i prościutko to nie jest. Odpadli po drodze, nie wytrzymując tempa. Do mojego Tu doszłam z tymi, którzy niczego nie obiecywali, po prostu podzielili się sobą, przyjmując mnie całą, nawet kiedy sama siebie odrzucałam.

Rozsiadam się wygodnie w moim Tu i Teraz, które nie przynależy do żadnego konkretnego miejsca ani czasu. Tu i Teraz jest przestrzenią, wypożyczoną mi na chwilę. Ode mnie zależy jak głęboko w nią opadnę i co w niej zobaczę. Moje Tu i Teraz potrafi wchłonąć mnie na tyle, że następuje unicestwienie tego, co fizyczne, dotykalne. Nie jest ucieczką ani znikaniem, nie jest zatraceniem się ani zapomnieniem. W moim Tu i Teraz powstaje całkowicie bez wysiłkowo kolejne Tu i Teraz. Zwykłe. Naturalne. Proste. Pomiędzy nie ma przeszłości ani przyszłości, te historie tworzy umysł, któremu ulegam jeszcze w chwilach rozkojarzenia…