Roztapiam się

Rok temu o tej porze byłam w Indiach. Siedziałam może w sali medytacyjnej, albo na dachu aszramu wystawiając obolałe mięśnie na słońce, albo łapałam fragmenty snu by zregenerować ciało po sesji medytacyjnej, albo kupowałam przy drodze świeże winogrono… Nie pamiętam, wiem, że nie potrzebowałam wiele by żyć. Coś prostego do jedzenia, kawałek miejsca do spania, woda. Nawet ubrań miałam mało, dwa, żeby jedno było czyste. Proste życie, cisza, czasem śpiew, więcej słuchania, mniej mówienia…

Przed wyjazdem rozpoczęłam akcję sprzątanie. Wydawałam, sprzedawałam, wyrzucałam. To, co zostało mieściło się w jednym samochodzie. Po powrocie do Polski, stwierdziłam, że ciągle mam za dużo. Nawet „pamiątek” nie przywoziłam, jedynie kilka obrazków, by w chwili, gdy zapomnę, zapaliły się czerwoną lampką ostrzegawczą, że znowu błądzę w głąb krainy snów.

To, co było dla mnie kiedyś najcenniejsze, książki, dziś przekazuję z miłością dalej. Może innym przyniosą więcej odpowiedzi niż mnie. Jestem im wdzięczna, za to, co otrzymałam z ich równo zadrukowanych kart… Dziś czytam z morskich fal niezwykłe przypowieści, przewracam stroniczki wirujących liści pomiędzy szumiącymi drzewami, wchłaniam mądrości wpisane w leśne mokradła. Zamarznięte wodorosty snują swoje refleksje, a fikuśnie ukształtowany sopel lodu z każdą spadającą kroplą wystukuje mantrę, którą gdzieś głęboko w sobie rozpoznaję.

Opróżniam zatem moje zewnętrze, a w raz z tym procesem to samo zachodzi w środku. Ciało podąża, umysł trochę oporniej, ale też w końcu wiatr w nim hula, nawet jeśli czasem trafi na uszczelnienia, w końcu i one się rozkruszą ze starości, a mnie nie chce się już obklejać nowymi.

Coraz mniej rozumiem, coraz mniej wiem, coraz mniej ogarniam. I choć wydawać by się mogło, że znikam wraz z każdą „sprzątniętą” rzeczą, że ginie gdzieś moja tożsamość pośród rzeczy niepotrzebnych, jak nigdy czuję, że jestem. Potrafię zlokalizować drobne cząstki mojego ciała, połączyć się z nimi, otoczyć myślą, uwolnić z nich napięcie, a kiedy gdzieś blokada nadal trwa na posterunku, akceptuję to ograniczenie. Po coś ono tam jeszcze jest… A może i ono już niepotrzebne tylko jeszcze nie mam w ten rozdział wglądu?

Jestem jak dorodny, zimowy sopel lodu w dniu odwilży. Ubywa mnie kropla po kropli, a kiedy już nic nie zostaje, mała kałuża strużką przeciska się do pobliskiej rzeczki, a ta wartko wpływa do morza… I już nie ma znaczenia kim byłam i po co…