Plac budowy

Miałam pomysł na ciebie. O tak! Każdego dnia dobudowywałam do twojej charakterystyki coś nowego. Wyreżyserowałam twoje emocje, zachowania, reakcje. Ma być tak i tak. W odpowiednim momencie masz podrapać się po brodzie, założyć włosy za ucho, wziąć oddech. Nie, jeszcze coś robisz nie tak. Proszę popraw, znowu mnie rozczarowujesz…

Miałam pomysł na partnera, matkę, babcię, ojca, panią w spożywczym.

Miałam też pomysł na przyjaciółkę, guru, wszelkich Nauczycieli.

Miałam pomysłów masę, kto i jak ma się zachowywać, jaki być, jak żyć bym w końcu była zadowolona. Fajny żart! Urządziłam się na cacy! Nic z tych planów nie wyszło. Każdy jeden w finale odbijał się od tego jaka osoba była naprawdę, a na to nie byłam przygotowana, wkraczało rozczarowanie. Nie potrafiłam przyjąć tego, co jest, bez własnych projekcji fabularnych. Trzymając się utartego schematu, przegapiłam tyle relacji. I dobrze, bo w końcu zaczęłam pojmować lekcje. Doceniać, czuć, słyszeć i widzieć.

Porzuciłam jakiś czas temu zawód scenarzysty. Wyprowadził mnie na mokradła, gdzie grzęzłam w próżnych oczekiwaniach. Dziś, coraz częściej udaje mi się pływać w oceanie ramię w ramię z drugą osobą, każdy swoim rytmem, zgodnie z danym prądem wodnym. Czasem nasze fale zachodzą na siebie, a wtedy dochodzi do spotkania dwóch indywidualności zaciekawionych sobą nawzajem i niewymuszających niczego.