Jasne-ciemne

Dzień, wypełniony po brzegi, czasem w biegu, czasem wolniejszym krokiem, coś załatwić, kogoś spotkać, do kogoś zadzwonić.

Noc, spokojniejsza, przynosi zdecydowanie więcej przestrzeni i inne powietrze, głębsze oddechy, zrelaksowane bicie serca.

Dzień w aktywności i gotowości.

Noc pasywna, w piżamie i szlafroku.

Dzień goni pomysł za pomysłem.

Noc przyjmuje je wszystkie i bawi się z kreatywnością.

Dzień natężony, naszpikowany bodźcami z tylu różnych stron.

Noc łagodną falą rozprzestrzenia się dookoła i wygładza to, co zostało wzburzone.

Dzień pełen światła, a po jego szerokiej autostradzie śmigają myśli.

Noc z blaskiem małej świeczki i myślą dryfującą niezauważenie po obrzeżach umysłu.

Dzień poskładany czasem z chaotycznych wydarzeń każdej godziny.

Noc domagająca się leniwego głaskania po długich czarnych włosach.

Kiedy dzień z lekka już zmęczony marzy o długiej kąpieli po drugiej stronie oceanu, pojawia się noc, czule obejmująca ukochanego:  - Odpocznij mój piękny, teraz ja przejmę wartę.

Kiedy noc odwiedzi już wszystkie domy, zajrzy do lasów, wciśnie się w górskie szczeliny, spotka z morzem, potowarzyszy poetom i twórczym duszom, które pod jej dobrotliwym okiem rozkwitają, kiedy inni śpią, wtedy wstaje nowy dzień. Jasnymi wargami muska czarne włosy nocy. Tak bardzo chciałby zostać z nią chwilę dużej. Choć mają tylko tych kilka sekund, dla nich to cała wieczność.

Jest taki moment, tuż przed świtem, kiedy dzień się jeszcze nie obudził, a noc nie poszła spać. To czas dla kochanków, jasne przenika ciemne, a ciemne jasne. I nie ma znaczenia, które jest czym. Są jednym.

Czasem podglądam ich z okna, czasem wychodzę pooddychać ich miłością przed blok, a czasem przesypiam ten moment. W każdym z przypadków dzień z nocą nic sobie nie robią z takiego podglądacza jak ja, są zbyt zajęci sobą.