Pozdrowienia z Indii

Książki, te podstępne intrygantki. Takie niewinne zgrywają. Że niby są potulne w umysłach pisarzy. - Och, niechaj będzie wola autora, niech nas spiszą, niech sobie ulżą, niech urodzą. I zabiera się człowiek za pisanie. Dzień po dniu, rzeźbi, ciosa, poleruje i naiwny myśli, że ma nad wszystkim kontrolę, że to on jest Bogiem, że on cokolwiek tu robi. Do czasu… Bo oto budzi się pewnego dnia i stwierdza, że coś tu nie gra, że ktoś pociąga za sznurki i to jest zdecydowanie poza nim. To ona przejmuje pałeczkę. Omamia swoją pieśnią syrenią i gra spektakl, gdzie w roli głównej autor pacynka i reszta świata. I potem żyją własnym życiem, mnożą się na potęgę, rozprzestrzeniają w nieznanych kierunkach, zamieszkują każdą księgarnię, antykwariat, czytelnię, bibliotekę, Internet. Przekazują je sobie ludzie, z rąk wyrywają, modlą się o ciąg dalszy, życia zmieniają pod wpływem impulsu, robią głupstwa i największe szaleństwa, których nigdy by nie popełnili, gdyby nie TA KSIĄŻKA. A autor… No cóż, istnieje, ale z czasem się o nim zapomina... Jednak ONA ma moc przetrwania.

Niedawno przydarzyła mi się rzecz niezwykła i do dziś nie potrafię rozwikłać tej zagadki…

Kilka dni temu kupiłam książkę „Mozaika Indyjska”. Była na tyle bezczelna, że mnie prześladowała i to latami! Długo się jej opierałam, jednak musiałam się z  nią z końcu zmierzyć. I już wiem dlaczego czekałam aż 4 lata (a może i dłużej?) żeby to zrobić! Pierwszy raz kupiłam ją kiedy się ukazała na rynku. Chyba byłam jeszcze na studiach. Wrzuciłam na półkę, czekała na swoją kolej. Potem był etap czyszczenia otoczenia, sprzedałam i rozdałam około 2tys książek, spakowałam swoje życie do małego samochodu i wyprowadziłam się z domu, zostawiłam wszystko to, co znane, bezpieczne, ruszyłam w nieznane. A ze mną garść książek, które bliskie memu sercu i takie, które jeszcze dziewicze, czekają na swoją kolej. I była tam też ona. Nie zdążyłam jej przeczytać przed pierwszym wyjazdem do Indii (i chwała Bogu bo bym na pewno tam nie pojechała :-)). Przekazałam bratniej duszy, która miesiąc po mnie jechała do Dheli. Nawet do środka nie zajrzałam, choć przyjaciółka mówiła, że to nie banał, nie przewodnik. Było mi nie po drodze.

Jakoś miałam dość Indii po tym pierwszym razie i wrażeń na kilka żyć... Ale przeznaczeniu się nie ucieknie. Ktoś na górze był uparty. Uważna na znaki, tego listopadowego dnia, weszłam do księgarni w Sopocie. I zobaczyłam ją. W sztywnej oprawie. Gruba. Smaczna. Kusząca. O zapachu nie przeczytanych kartek… Otworzyłam z ciekawości i tęsknoty za krajem, w którym odrodziłam się na nowo… I już wiedziałam, że choć konto puste, MUSZĘ ją kupić i przytulić. Weszłam do sklepu, a tam ona na każdej półce! Jakby tylko ta jedna pozycja tam była, a każda krzyczała: Już mi nie uciekniesz! Nie ma odwrotu!

Tym razem skapitulowałam.

Chłód popołudnia dawał się we znaki, a ja tuliłam „Mozaikę Indyjską” do serca jak najdroższy skarb i byłam tam, nie tu. A ona ogrzewała zmarznięte ciało i powoli zacieśniała się więź między nami. Szłam do domu jak w transie, byle szybciej, byle już zobaczyć co na mnie w niej czeka, czym mnie ugości, oczaruje. Flirtowałyśmy z sobą tyle lat. Czas na porządną randkę. I nie chcę być już taka niedostępna. Uległam, zmiękłam, dałam się oczarować, odnaleźć i porwać… Tak naprawdę sama nie wiem co czytałam, bo łzy przysłaniały mi litery. Spędziłam z nią dwa wieczory. Prawie 800 stron. Czasem zapominałam o tym, żeby oddychać. Kiedy przeczytałam przed chwilą ostatnią stronę, czem prędzej otworzyłam początek i zaczęłam od nowa. Jak w jakimś transie... Tyle tam „moich” słów, przeżyć, przemilczeń i westchnień. A słowa autora wbijają się w samą duszę i śpiewają pieśni pochwalne, tęskne, żałobne, miłosne, dziękczynne. Nie wiedziałam, że dotknięcie prawdy tak porusza, wstrząsa i spala. To chyba dlatego tak łatwo się ostatnio wzruszam. I miał rację autor, że „Indie trzeba przeżyć. Przeżyć, znienawidzić, by w końcu bezgranicznie je pokochać”. A w innym miejscu kolejna prawda: „Proszę cię, żebyś tu przyjechała. Jeżeli para ludzi chce pozostać jednością, jeśli nie chce stracić wspólnego języka, nie powinni pozwolić by tylko jedno z nich pojechało do Indii. I nie ma lepszego sposobu dla kobiety i mężczyzny, by stwierdzić czy mają sobie coś do powiedzenia, czy należą do siebie, niż pojechać wspólnie do tego szalonego, wspaniałego kraju. W tym kraju życie mówi każdemu prawdę o nim samym”.

 

Każdy ma swoje Indie… Mnie te prawdziwe przemieliły, strawiły i wypluły. Spędziłam tam 7 miesięcy. W styczniu tego roku byłam dwa, potem dwa w Polsce i po zapewnieniu, że ja tam
NIE wracam, spakowałam plecak i pojechałam na pięć... Nie podróżowałam tak jak autor książki po całym kraju. Nie zwiedzając też można poczuć Indie w całości. Można je znienawidzić by potem przytulić do serca, choć to przecież takie irracjonalne... Przedziwnie mnie ten los rzucił.

Osiadłam w Puttaparthy, małej mieścinie. Najpierw w ashramie, a potem w domu pewnego astrologa, bramina, który stał się moim mistrzem, przyjacielem. Dał mi dom, zaprosił do swojej rodziny, podał mi rękę i wyprowadził z ciemności. Umierałam tyle razy, że każdy kolejny zaskakiwał mnie niesłychanie. Ciągle było coś do uśmiercenia. Wydaje się, że wszystko czego dotychczas doświadczyłam, przygotowywało mnie na tę jedną samotną podróż, tam, w nieznane, do kraju gdzie jest wszystko i nie ma niczego...

Mój mistrz powiedział do mnie: masz dobrą karmę, będę Cię uczył. Nie wziął za to ani rupii, smagał batem, a rany okładał słodką mantrą, mango i słowami, które wryły się w duszę. Wiele razy chciałam wracać, uciec jak najdalej od tego kraju, ale przecież tak naprawdę od siebie, od prawdy, jaka się kryła na dnie, od lustra, które mówiło, że tam tyle zgnilizny jeszcze. Wytrzymałam. Zostałam. Dzień wyjazdu do Polski odtwarza mi się przed oczami jak zdarta płyta. Dwa miesiące temu byłam tam, teraz jestem tu. Układam życie od nowa, gadam z Bogiem, tęsknię za Indiami i tym, co tam, dżapamala jest codziennym kołem ratunkowym i przypomnieniem o tym, co ważne. I nie wiem co dalej. I na razie tak sobie jestem w tym „nie wiem”, a dzień witam z otwartymi ramionami. Cuda wpadają tak niespodziewanie…

I ta książka… Co ona ze mną zrobiła… Choć inna historia tam opisana, to jednak ta sama… Musiałam napisać do autora. Wyszukałam trzy różne adresy mailowe. Każdy jeden pasował do: Tomasz Mazur, doktor filozofii. Wystukałam długiego maila, nie szczędząc emocji i łez wzruszenia. Poszło w świat. Może trafi tam, gdzie ma trafić. Rano w skrzynce odbiorczej list. Serce zabiło mocniej. Odpisał! Faktycznie, ale inny Tomasz Mazur. Żałował, że to nie on jest TYM autorem i serdecznie pozdrowił. Dwie godziny później, wpadł kolejny mail, podobna historia: przykro mi to nie ja. Przy trzecim, cztery godziny później, okazało się, że kolejnym ślepakiem strzeliłam. Każdy jeden żałował, że nie jest autorem „Mozaiki”. Grzecznie, krótko i na temat. Ale coś mi mówiło, że to nie jest jeszcze koniec…

Trzy maile, trzy osoby, trzy życia.

Trzy miesiące później ukazała się na rynku wydawniczym moja książka o Indiach. W mojej skrzynce mailowej znajduję trzy różne listy. Znajome nazwisko. Tomasz Mazur. Jeden z nich pisze: „Pani Agnieszko, dziękuję za Pani słowa, te napisane przez przypadek akurat do mnie, choć miały być do kogoś innego. Tyle w nich było emocji i prawdy. Życiowo stałem na zakręcie, a Pani list wpadł do mnie jak wielkie tornado i sam nie wiem kiedy wylądowałem w Indiach. Wziąłem bezpłatny urlop i wyjechałem. Po powrocie już nic nie było takie samo. Jakże się ucieszyłem, kiedy w księgarni znalazłem Pani książkę. Już teraz rozumiem. Już wszystko rozumiem. I dziękuję Pani za tamten list, za uroczą pomyłkę, za słowa w Pani książce. Ciekawe czy znalazła Pani autora „Mozaiki Indyjskiej”? Ja miałem ułatwione zadanie z kontaktem do Pani. Jeszcze raz dziękuję! Namaste! Tomek”

List drugi: „Pani Agnieszko, nawet Pani nie wie jak Pani list wysłany do mnie, ale nie do mnie, wpłynął na moje życie! Długo nie mogłem wyjść z szoku, bo Pani tak prawdziwie opisała swoje przeżycia, tak szczerze, do obcej przecież osoby. Od dawna myślałem o tym, żeby gdzieś wyruszyć w świat. Myślałem o Hawajach, szlakiem uzdrowicieli i szamanów, ale po przeczytaniu Pani listu, już wiedziałem… Po powrocie z Indii trafiłem na Pani książkę i pochłonąłem ją od razu. To niezwykłe jak Pani potrafi opisać stan duszy, to, co się z człowiekiem dzieje kiedy szuka tego, co najważniejsze. Moja historia hinduska jest inna, ale równie transformująca. I choć ciągle jestem drodze i daleko mi do spokoju wewnętrznego to jednak znalazłem tam siebie i już wiem czego chcę. Gratuluję Pani odwagi. Dziękuję sobie, że szczęśliwie nazywam się Tomasz Mazur. Życzę wszystkiego dobrego, niech dobra energia Pani nigdy nie opuszcza! Namaste! Tomasz”.

A trzeci list: „Namaste! Nie wiem czy nie Pani pamięta. Jestem tym i nie tym Tomaszem Mazurem, do którego Pani omyłkowo wysłała maila. Byłem dość zaskoczony szczerością Pani słów. Pamiętam, że odpisałem chyba jednym zdaniem, że to nie ja i pozdrawiam. Ale nie mogłem zapomnieć o tym, co Pani napisała, że zapomnieć o samym sobie to największe zaniechanie i grzech i że trzeba podążać za sercem. Wydawało mi się to natchnionym pisaniem kobiecej ręki. Bardzo przepraszam za każde słowo krytyki jakie pojawiło się w moim umyśle. Los rzucił mnie do Indii trzy tygodnie po Pani liście. Firma wysłała mnie w delegację do Bangalore. W samolocie myślałem o Pani słowach i że to przedziwne zrządzenie losu… To, co wydarzyło się tam, zmieniło moje postrzeganie świata. Z ograniczonego i logicznego mężczyzny, stałem się niemal wariatem, przynajmniej w oczach szefów, kiedy po powrocie złożyłem wypowiedzenie z pracy… Już na lotnisku znalazłem w księgarni Pani książkę. Bez namysłu kupiłem i tak się zaczytałem, że przegapiłem swoją stację… Los tak mi zagrał na nosie! Splot wypadków poprowadził mnie do małej kawiarenki, gdzie pracowała Ona… Usiadłem, zamówiłem kawę, otworzyłem książkę ponownie i zatraciłem się. Nagle ktoś delikatnie klepnął mnie w ramię: - Proszę pana, kawa panu wystygnie, szkoda by się zmarnowała, naprawdę jest dobra… O, czyta Pan o Indiach! Niesamowity kraj prawda? Był tam Pan? Naprawdę? Właśnie Pan wraca?! – I tak to się zaczęło… Dzięki Pani, odnalazłem kobietę mojego życia i wszystko wywróciło się jeszcze bardziej do góry nogami, a może właśnie wróciło na swoje miejsce? Sam nie wiem… Bardzo Pani dziękuję za pomyłkę, która okazała się najlepszą rzeczą jaka mogła mi się przytrafić! Już teraz rozumiem… Dziękuję Pani Agnieszko. TM”

Nieźle namieszałam… Choć tak naprawdę to książka. Ja wykonywałam jej polecenia, najwyraźniej ona wiedziała lepiej ode mnie… Oczywiście szukałam tego Tomasza Mazura długo, w końcu zadzwoniłam do wydawnictwa, choć trochę się wstydziłam. Nie chciałam wyjść na jakąś zwariowaną fankę… Ale co tam, potrzeba powiedzenia dziękuję była zbyt silna. - Dzień dobry, może Pani może mi pomóc. Kilka lat temu wydali Państwo książkę „Mozaika Indyjska”. Bardzo mnie poruszyła i chciałabym skontaktować się z autorem. Czy może mi Pani podać choćby adres mailowy? Będę bardzo wdzięczna.

- Ale my nie wydawaliśmy takiej książki?

- Nie? Proszę sprawdzić, to nie jest nowa pozycja, może gdzieś w bazie danych się zagubiła?

- Proszę Pani, ja tu pracuję już piętnaście lat, to przeze mnie przechodzą wszystkie książki, chyba bym coś wiedziała prawda?

- Och… I nie współpracują państwo z Tomaszem Mazurem?

- Zdecydowanie nie znam takiego autora. Nie u nas miła pani, nie u nas.

- Ale to nie możliwe! Przecież mam książkę przed sobą! Ciężka, gruba, realna.

- Jest Pani pewna?

- ….

- Halo!? Halo? Jest tam Pani?

- Tak, przepraszam za kłopot. – Rozłączyłam się.

Na stole, gdzie przed chwilą leżała „Mozaika…” było jedynie puste miejsce.