Step by step

Sama nie wiem kiedy minęły przeszło cztery lata odkąd odeszłam z pracy. Zostawiłam za sobą wygodny etat, złudne poczucie bezpieczeństwa i zamknęłam na dobre stary rozdział życia. Białe kartki nowego etapu szybko zapisały się gęstym drukiem. Dziś przeglądam najnowsze zapiski. Niebywałe ile może się wydarzyć przez rok… Ile zmian we mnie zaszło, ilu ludzi zdążyłam poznać, ilu się obraziło, ilu pomogło, a ilu odpuściło, ilu oszukało, ilu coś mi podarowało, a ilu lepiej mnie poznało, ilu zainspirowało, ilu zniechęcało, ilu pokochało i ilu przeszło obok mnie na ulicy bez echa. Mieni się mój kalejdoskop pięknymi barwami. Wir kolorów szaleje przed oczami. Czerwień radości życia tańczy z niebieską mocą wewnętrzną, zieleń miłości stepuje z różem lekkości, biel czystości myśli pląsa z fioletem przemian, czerń zaś w swoistym dance macabre pochłania szarość dnia codziennego. 

Kolorowo mi. Wielowymiarowo. Spokojnie. Zwyczajnie. Nieziemsko. Kobieco. Sprawczo. Tajemniczo. Pięknie. Twórczo. Wesoło. Czasem płaczliwie. Desperacko. Szalenie. Namiętnie. Do granic wytrzymałości. Intensywnie. Z oddechem i bez. Wielowątkowo. Gadatliwie. Milcząco. Towarzysko. Samotnie. Inspirująco. Harmonijnie. Ileż słów mogłabym jeszcze wypisać by oddać stany w jakich się czasem znajduję! A każde z osobna nie odda tego, co czuję, może jedynie słowo WOLNOŚĆ jest najpełniejsze. Każdego dnia wybieram wolność do pracy, i od pracy, do przeżywania i trwania w obojętności, do śmiania się i smucenia, wolność do tworzenia i do marazmu, do cierpliwości i zniecierpliwienia, do buntu i do swobodnego bycia. Każdego dnia wybieram WOLNOŚĆ do bycia tak jak chcę. Uczę się tego bycia. Wychodzi mi coraz lepiej.

Ktoś wpada i wypada do mojego życia z całą gamą dźwięków, zapachów, barw. Uwielbiam ten stan ciągłego dziania się. Ogromną siłę swobodnego przepływu. Wiem jednak, że przychodzi pora na marazm, ciszę, przyjemne bycie sama z sobą. Pył życia opada przynosząc z sobą słodkie lenistwo. Korzystam z tego czasu coraz lepiej. Bo to święty czas, tylko dla mnie i mojego wnętrza. Dziś potrafię się cieszyć z tej ciszy, odpoczynku, nicnierobienia. A przecież w tej pozornej przestrzeni bez ruchu tyle się wydarza... Więc kiedy wyłaniam się z ciszy, z radością wypatruję pierwszej osoby, która się zjawi przede mną. Z ciekawością przysłuchuję się temu co ma mi do powiedzenia o mnie samej. Bo choćbym badała moje wnętrze z najlepszym terapeutą świata, to Ty, który stajesz na mojej drodze, dopowiadasz mi fragment o mnie samej, którego sobie jeszcze nie uświadomiłam. Dzięki Tobie tańczę mój taniec wolności i kolorów. Każde, nawet to najmniejsze spotkanie, ma dla mnie znaczenie. Tylko ode mnie zależy czy usłyszę co masz mi do powiedzenia, tylko ode mnie zależy czy będę miała odwagę stanąć naprzeciwko kolejnej odsłony prawdy o mnie samej, czy ucieknę kiedy zrobi się odrobinę za trudno. Tylko ode mnie zależy co zrobię z moim życiem. Tylko ode mnie zależy czym wypełni się pusta przestrzeń świeżego dnia.

I bardzo często jest to mozolna praca bez fajerwerków. I bardzo często telefon milczy jak zaklęty i przepływ się tamuje. I bardzo często kręcę się w kółko ograniczających przekonań. Ale wtedy zatrzymuję się i zadaję sobie pytanie: Kawula, ale przypomnij sobie dlaczego zaczęłaś? Odpowiedź pojawia się natychmiast: By to czym się zajmuję wydobywało z ludzi ich piękno, by zaczęli kochać siebie. I znowu oczy mi jaśnieją. I znowu rozsadza mnie energia do działania. I znowu wsiadam w pociąg i gnam na kolejne spotkanie. I znowu zjadam świeżą porcję nadziei na śniadanie popijając soczystą wiarą we własne pomysły. I znowu rozkoszuję się każdą kroplą potu, która po mnie spływa. I znowu wymyślam nowe projekty. I znowu pokonuję swoje słabości i lęki by stanąć przed Tobą, by dać to, co we mnie najlepsze. I znowu czuję, że WARTO było zacząć.