Jak minął dzień?

Po dniu obfitującym w niekończący się strumień obfitości, słucham wiatru. Wciska się wszelkimi szczelinami, przynosi pytania, szepce odpowiedzi. Po prostu słucham. W wietrznej ciszy czytam słowa, myślą wspominam dzień, wyrażam wdzięczność za pierniczki upieczone przez babcię, które dziś dostarczył uśmiechnięty listonosz. Uśmiecham się do kuriera wręczającego mi tysiąc nowych wizytówek. Dziękuję przyjaciółce za wspólną kawę i rozmowy twórcze, duchowe, ważne i mniej ważne. Cieszę się, że mogłam porozmawiać z kimś przez telefon i choć to tylko chwila to jednak cenna bo w niej zawarte pytanie, pozornie mało znaczące, ot zwykłe: jak minął dzień? Wymiana człowieka z człowiekiem. Zwykłe życie. Zwykłe historie. Zwykłe spotkania. Zwykłe? Dla mnie wyjątkowe każde jedno, od tego pierwszego z Panią zamiatającą klatkę schodową, po klientkę, która wyszła ode mnie tuż przed północą. Od maila od Siostry, po przyjazny głos w telefonie. Od spojrzeń przypadkowych po te zaplanowane.

I niedawno ktoś, kogo poznałam na innym blogu, kto był jedynie obcym imieniem, zmaterializował się. Jest żywym fajnym człowiekiem, który miał ochotę poznać inne blogowe imię pod którym całkiem żywa Agnieszka mieszka. Ot taka zwykła znajomość obcych sobie imion, które wymieniały się swoimi myślami na czyimś blogu. Zwykła? Nie. Zaplanowana dawno, dawno temu… I tak samo dawno dawno temu ta sama osoba nie wiedziała, że pewnego dnia wyśle innej obcej osobie maila, a w nim link do piosenki i zupełnie nie przypadkiem okaże się, że obdarowana akurat tego potrzebowała. Ot zwykłe pytanie: Jak minął dzień? Czasem wystarczy tylko tyle…

Więc? 

Krzysiu Krawczyk pyta, a ja razem z nim sobie podśpiewuję, uśmiecham się, śląc zwykłe, rozwibrowane pytanie wiatrem do Waszych domów ;-)