On the right path

Budzę się przed wschodem słońca. Wystawiam nos zza kołdry i choć zimno, wstaję oddać pokłon niebu, choćby najmniejszy, zesztywniałym jeszcze ciałem, ale jednak. Bo jestem wdzięczna, że się w ogóle obudziłam, że mogłam akurat w tym jednym momencie, by poczuć wszystko to, co rozgrywa się przed wschodem słońca. Kładę się w pościeli pamiętającej moje ciało sprzed kilku minut. Łaskawie zatrzymuje ciepło dla mnie. Wgłębienie na materacu już zdążyło się stęsknić. Wracam. Układam się. Opadam. Wędruję gdzieś, po innej stronie rzeczywistości, trochę po krawędzi, trochę środkiem,  trochę zygzakiem. Spotykam siebie z przyszłości. Spoglądam sobie głęboko w oczy. Druga ja szeptem śle słowa: - Jesteś w odpowiednim miejscu. Dobrze widzieć Cię taką szczęśliwą.

I zanim zdążyłam o cokolwiek zapytać budzi mnie dźwięk budzika…

Leniwie zaczynam dzień, choć za dwie godziny spotkanie. Wiem, że wszystko zrobię, a spieszeniem się jedynie mogę zgubić kawałek samej siebie. Gadam więc ze słońcem, zatrzymuję się na środku pokoju i słucham jego opowieści. Ciepłe promienie takie dziś radosne, lubią być wysłuchane. Dobrze się składa, chętnie słucham. Zjadam to, co natura urodziła. Cieszę się intensywnością kolorów, głaszczę warzywa, idealnie skomponowane lądują w buzi. Chrupię. Chrupię. I chrupię. Uwielbiam te dźwięki, nawet słońce zaczyna się przysłuchiwać i wyciąga jesienne promienie ciekawsko do mego mieszkania. Złote palce wkłada do fioletowej miski i nurkuje między pomidorami, avocado i bazylią. Gdzieś zakręcają się między liśćmi sałaty. I nagle słyszę śmiech… To słońce ma łaskotki, łaskoczą je zielone kiełki brokuła.

Potem spotkanie… I radość z niego, bo choć to moja praca, to trudno nazwać tak coś co przynosi tyle śmiechu. Uczeń spotyka się z nauczycielem i tak naprawdę nie wiadomo kto jest kim. Bo choć uczę hawajskiego masażu, dzielę się tym co zostało mi przekazane, to mam wrażenie, że to uczeń daje mi więcej. On dopowiada kolejne fragmenty hawajskiej opowieści i podoba mi się nasze wspólne brzmienie. Staruszek czas owinął wokół nas siwe warkocze, otulił bezpieczną strefą, gdzie godziny w rytmie hula kołyszą się w nieograniczonej przestrzeni TERAZ. I już nie wiem czy to Polska czy Hawaje, bo słońce tańczy z deszczem za oknem i razem płodzą tęczę. Jedną po drugiej… Zadziwia nas fakt, że dokładnie o tej samej porze wczoraj pojawiła się w tym samym miejscu… Brak słów. Znowu wszystko jest na swoim miejscu. Idealne. Zawsze takie było, tylko teraz widzę wyraźniej choć tak często zamykam oczy.

Wypijam więc idealne cappuccino w idealnym towarzystwie. Zaliczam idealny spacer z mega doładowaniem, a w drodze powrotnej idealną rozmowę telefoniczną, w której padają idealne słowa, idealne westchnienia. Rozsiadam się na krześle i rozkoszuję chwilą, w której piszę te słowa. Przypominam sobie swój sen… Tak… Dobrze jest się czuć idealnie właśnie tutaj, właśnie teraz, robiąc to, co się robi, nie wiedząc jak będzie wyglądał kolejny dzień, nie planując, pozwalając się zaskoczyć dniowi, który ma mnóstwo niespodzianek właśnie dla mnie. Dzień nie może się doczekać kiedy mnie obdaruje, a ja z błyskiem w oku witam wszystko to, co zamierza mi sprezentować.

I choć spodziewam się niespodziewanego to i tak dostaję znacznie więcej…