Po prostu wtorek

W takie deszczowe i pochmurne przedpołudnia jak dziś to jakoś nie bardzo… No najchętniej schowałabym się na gorącej wyspie, gdzie ocean szumi upalne pieśni, a temperatura wtłacza się leniwie do płuc a ja z radością wstrzymuję oddech by głębiej ciepło wniknęło, by dłużej zostało… No najchętniej włączyłabym głośno muzykę i schowałabym się w troskliwych ramionach, które pochłaniają mnie całą i razem znikamy gdzieś by wyłonić się w nigdzie, bo tak naprawdę nie ma znaczenia gdzie…. No najchętniej schowałabym się w ulubionej kawiarni, rozsiadła w żółtym fotelu z porcją odmóżdżającej prasy kobiecej, w towarzystwie tej, z którą nic nie jest oczywiste, nawet magazyn odsłania głębsze treści, choć przecież nie tego szukałam, nie dziś, nie w takie przedpołudnie jak dziś… No najchętniej to wiadomo, ale wybieram najlepszą opcję numer trzy. Bo blisko. Bo bez komplikacji. Bo od zaraz. Bo teraz. Nie szukam daleko. Bo daleko to można pobłądzić w iluzjach. A po co mi to? Nie w takie deszczowe przedpołudnie jak dziś.

Przeczekuję chmury i deszcz i wewnętrzne siąpienie w kawiarni. Dostaję to, co mam dostać. Wychodzę ku słońcu. Nogi leniwie niosą mnie same miejską dżunglą tuż po deszczu. Chodnik pachnie inaczej, coś w nim się zmieniło… Coś… No tak… pierwsze jesienne liście… Ach… No jakoś nie bardzo, ale taka już ich natura, że spadają. Podnoszę wzrok. Kasztany. To już. Witam ich kolczastą zieleń siąpiąc jeszcze z lekka wewnętrznie. One mało się tym przejmują. Z pobłażaniem patrzą na człeka, który ukochał gorące powietrze na skórze. Śmieją się trochę z niego. Mądrale. To ich czas, mogą, nic nie muszą, tak tylko wiszą i pysznią się okrągłością. Niech wam będzie…

Popołudnie już się rozchmurza. Gdzieś błyszczy księżyc, oko puszcza do mnie i cieszy się, że już z głową w górę zadartą go podziwiam. Zdaje się mówić: hej, mała, nie przejmuj się tymi kasztanami, one też przeminą… Uśmiecham się. Łapię za telefon, dzwonię do Siostry szamanki, pogadać o tym co w trawie piszczy. I choć ona nie jest krew z krwi, to gdzieś tak głęboko mnie mieszka, że krew mało ważna. Na koniec jak zwykle się śmiejemy i latamy ponad tym, co jest, zostawiając hen w dole dumne kasztany i wszelką siąpliwość. Czasem właśnie tak najlepiej, z kimś, by łatwiej, by raźniej, by szybciej pogodzić się z naigrywania kasztanów. I jakby tego było mało, kolejny telefon niespodzianka. Antena łączy się z anteną. Połączenie trwa chwilę, trochę słów, trochę milczenia, trochę spojrzenia w oczy. Doceniam te perły. Każdą jedną. I te słowa mailem wysłane. I te piosenki, które mówią za tysiące słów. I te żarty śmigające. I zaczepki przyjazne. I połączenia ze znajomym nieznajomym. I wymianę z drugim człowiekiem. Cieszę się tym czasem, bo wiem, że po nim przyjdzie chwila gdzie stanę naprzeciw samej sobie i wyspowiadam się duszy, i usłyszę co ma mi do powiedzenia, i dam jej to, czego potrzebuje nawet jeśli powie, idź tam, gdzie nie ma kasztanów, pójdę bez żalu, bo uczę się jej słuchać…

I terapia zdjęciami. Ach… jestem tu i tam i wszędzie. I nie ma granic, nie trzeba niczego oprócz wyobraźni. Zamykam oczy i jestem tam, gdzie chcę być. Czuję to co czuję. Każdy jeden włosek na mojej skórze rozkoszuje się podróżą. Po powrocie gotuję szybki obiad. Totalna niespodzianka, lekko i na temat. I już odżywczy warzywny mix wnika w moje komórki. Otwieram szeroko drzwi balkonowe. Słońce! Nareszcie! I czuję… tak… Idę! Wpadam w czułe objęcia ciepłego powietrza. Ależ nagroda! Jeszcze jest nadzieja! Spoglądam w żółte oko słońca, nad nim gigantyczna biała brew. Mrużę oczy, a na rzęsach przysiadają mi miliony maleńkich tęcz. Ufam swoim nogom, że mnie dobrze prowadzą i do ulicy jeszcze kawałek… Moje ciało słyszy którędy iść, nie muszę tego widzieć. Włosy podskakują radośnie, słyszę jak rosną, jak chłoną każdą pieszczotę żółtych promieni, jak cieszą się kiedy pozwalam im być tak jak lubią, wolne.

I kto by pomyślał, że w takie deszczowe i pochmurne przedpołudnie jak dziś, kiedy to nie bardzo… wieczór przywita mnie zasłuchaną w muzyce, wpatrzoną w słońce, gotową pogodzić się nawet z kasztanami.

PS Słońce świeci. Niebo znowu siąpi. Pewnie gdzieś wyskoczyła tęcza. Może pójdę jej poszukać. Może między drzewami. Może...