Appear or disappear?

Ten dzień miał wyglądać zupełnie inaczej… Ha! Wymyśliła sobie Agnieszka i jak zwykle wyszło jej inaczej a nawet lepiej niż sobie wymyśliła. No tak to już ze mną jest. Wystarczy, że rano powiem: Dobra Wszechświecie, jestem gotowa na to, co przyniesiesz… I parę godzin później zjawiają się dary o jakich nie marzyłam bo i nie mogłam, bo przecież On mi zsyła to co najlepsze dla mnie. Moim zadaniem jest zdecydowanie aczkolwiek elastycznie wejść w to, co niesie chwila. Jedyna zaplanowana rzecz, którą zrealizowałam w całości był koktajl jagodowy o poranku, a i ten wyszedł nad wyraz smaczny i cała umorusana radowałam się spijając fioletową gęstość ze szklanki, gadając sercem do słońca, które osuszało moje łzy wzruszenia (no co, w końcu wrażliwa jestem, a mnie wdzięczność jakaś zalała, więc i ciało zareagowało, oko się spociło, słońce się uśmiechnęło i promieniem osuszyło).

A potem to się poplątało już całkiem, więc nie starałam się nawet nadać sensu temu co się wydarza, tylko zgodnie z pulsem iść przed siebie. Ubrana na zielno-żółto pognałam rowerem do Sopotu na Festiwal Na zdrowie do znajomych joginów. Miałam być wolontariuszem… No i niespodziankowo zostałam wrobiona w 108 powitań słońca! Litości! I jakaś zieloność śmigała lokowana na macie, z piaskiem we włosach, słońcem na skórze i ubraniem, które średnio do jogi na dziś, ale co tam! Witaj chwilo, oto jestem, trwaj ile chcesz! J I porwał mnie oddech falą rytmiczną w głąb mnie samej, drewnianych desek, morza szumiącego obok, chmur sennie się przesuwających, słońca radującego się z tych powitań, jakie serwuje mu grupka zapaleńców. Ciało wie co robić, umysł zniknął, a może i ja też zniknęłam… z ostatnią sekwencją totalny spokój… Tyle ruchu we mnie, a ja cicha, unicestwiona, roztopiona i zatrzymana. Nie ma znaczenia po co wstałam, co będzie dalej, czy zmoczy mnie deszcz, czy wiatr przeniknie do głębi, czy ktoś się dziś do mnie odezwie, czy powie, że kocha, że tęskni, że myśli. Nie ważne… Bo przecież mnie nie ma, a skoro mnie nie ma… to nawet nie chce mi się myśleć J.

Pojawiam się znowu na chwilę. Znajduję się w idealnym momencie i miejscu by przytulić kogoś, kto tego potrzebuje. Idę dalej. Słyszę od starszej kobiety, że jestem piękna. Uśmiecham się, dziękuję jej. Ktoś bada poziom mojego stresu, powodzenia, ale nie dziś! I faktycznie, wyszło, że jestem w rubryce ‘szczęśliwa’. No i jak może być inaczej? No nie dziś! Nie teraz! I znowu słyszę, ale Pani ślicznie wygląda. O rety, co jest!? Wystarczy sobie zniknąć i od razu cię widzą… No dziękuję i kłaniam się i miłego dnia życzę. Szybko męczy mnie jednak tłum, już chcę mknąć rowerem dalej, już droga wzywa, nieznane, choć droga przecież znana. Mijam przydrożny lasek. Zaciągam się zapachem tego co w nim. Przystaję. Porzucam gdzieś rower i wchodzę za lasu pozwoleniem do środka. Znikam. Kolejny raz nic nie ma znaczenia i kolejny raz mnie nie ma, choć przecież jestem wszędzie. Wynurzam się z zielenią we włosach, z wilgocią liści na języku, wypieszczona całkowicie przez korzenie, które swobodnie przeze mnie przenikały…

Znowu nogi pracują, czuję każdy mięsień jego napięcie i rozluźnienie, mój oddech docierający do łydek, przyspieszone bicie serca i widzę uśmiech, który przykleił się do moich soczystych ust. I aż mam ochotę sama siebie pocałować tak mi szczęśliwie z tym, że jestem tu z sobą, że cenię to towarzystwo, że tak nam razem dobrze… No dobrze, już dość przechwałek :-). Bo choć kocham być sama to tak samo kocham być z tobą kimkolwiek jesteś. Wirtualnie czy realnie, uwielbiam twoje towarzystwo, to, co z sobą niesiesz, to jak się uśmiechasz, to jak piszesz na klawiaturze, to jak zjadasz ciastko to realne czy wirtualne, to jak myślisz, to jak marszczysz czoło, to jak oddychasz… Uwielbiam ciebie każdego bo prowadzisz mnie dalej do kolejnej odsłony o mnie, bo niesiesz z sobą dary, które piję łapczywie, które we mnie jaśnieją.

Niedaleko domu zatrzymuje mnie czerwoność czereśni w skrzynce… Cóż uległa jestem, długo mnie nie musiały namawiać... Kupuję kilogram i tuż po wgramoleniu się do mieszkania zjadam na poczekaniu i znowu znikam bawiąc się smakiem, kształtem, zapachem, strukturą… Dziś mam na sobie pelerynę niewidkę. Przechadzam się bezkarnie wszędzie, wchodzę w przestrzenie głębokie i wysokie za nic mając sobie ograniczenia mojego ciała czy odległości.

I musiałabym tu jeszcze długo się wywnętrzać by jedynie liznąć tego, co w dniu się wydarzyło, a tak naprawdę nic przecież, bo mnie nie było… Nie potrafię tego opisać… Spisuję ledwie fragment dnia, ubrana jedynie w koszulkę Just say aloha! podarowaną z odpowiednimi życzeniami tak spontanicznie i naturalnie (DZIĘKUJĘ kochana!). Zachwyca mnie każdy stan, zmęczona czy zregenerowana CZUJĘ, że to jest to, co powinnam czuć, co jest idealne na ten moment, że za chwilę pojawi się nowa minuta, a ta z sobą przyniesie coś nowego. Jestem gotowa by ją poczuć tak mocno jak tylko potrafię na teraz sama czy z tobą, jestem gotowa. Tyle się wydarza właśnie w tej chwili… Tych tyni tyni spraw… Zmęczony umysł poddał się im totalnie i chwilowo nie przeszkadza w przeżywaniu dnia. Znikam zatem kolejny raz w piance latte * w towarzystwie drugiej takiej, która też znika. Więc obu nas nie ma, choć jesteśmy… Dołączysz się? Miejsca wystarczy dla każdego. Rzeczywistość jest dla ciebie! Ciesz się nią! Wystaw dłonie ku górze, zobacz czego dotkną, co w nie wpadnie i przytul do serca, połącz ze swoim czuciem i wypuść dalej, nie trzymaj dla siebie, podziel się. I co najważniejsze… Oddychaj… Czasem to wystarczy by być.

A zatem... ALOHA! Cudowności w zwykłości tego co jest Wam życzę! Zniknięta Agnieszka.

PS wiecie gdzie mnie szukać? dam się odnaleźć :-)

*(a może tak naprawdę cały czas mnie nie ma i tylko mi się wydaje, że jestem?)