Dreams come true

Unosząc się na spokojnej fali snu, puszczałam na świętej rzece marzenia. Głośno i wyraźnie wyrażałam każde z nich, zdziwiona siłą swojego głosu i tłumem świadków czekających na swoją kolej… Wolne życzenia płynęły coraz dalej i dalej. Zasilane małym płomieniem lampiony marzeń migotały wolne w oczyszczającej wodzie. W końcu zniknęły mi całkiem z oczu... Rano obudziło mnie cichutkie pukanie do okna. Słońce złotym promieniem przyniosło bukiet poniedziałkowych niespodzianek, a między nimi bilecik z dedykacją: Mówisz masz. Kochamy Cię. Twoje marzenia.

Słowa. Bardzo je lubię, a one czasem mnie. Potrafimy się świetnie razem bawić. Ale przychodzi czas, kiedy słowa domagają się weryfikacji. Przychodzi pogodny kontroler życie i mówi: proszę bilet do kontroli. I kiedy podam mu jedynie zapisane równo stroniczki z wyrazami szczerej chęci życia, on uśmiechnie się z pobłażaniem i powie: - Kochana, proza to nie życie, czy masz coś więcej? I co mu wtedy powiem? Że wie pan, ale tak mi się dobrze to wszystko marzyło i pisało, że jakoś tak wystarczyło mi do szczęścia i wcale nie potrzebowałam doświadczać niczego ponad ideą marzenia… Już nie… Trzeba zawinąć kiecę i do dzieła! Nawet jeśli trema jak jasna cholera... I słusznie, toć to premiera! To nie Wigilia ze starym "Kevin sam w domu"...

Więc kiedy spotkam tego cudownego staruszka kontrolera uśmiechnę się do niego, otworzę szeroko oczy i pozwolę mu poświecić latarką jego duszy w poszukiwaniu wszystkich blizn, które powstały na skutek podróży od marzenia do marzenia. Od realizacji do realizacji. I nie będę się wstydziła blizn powstałych w wyniku zderzenia ze skałami iluzji, zdartych kolan od wielokrotnych upadków, drzazg w sercu od wypróbowanych szans. I nie będę się wstydziła odcisków na stopach, które pobłądziły czasem bardzo głęboko i musiały do odnalezienia nadrobić kawał drogi. I nie będę się wstydziła tych wszystkich kresek wyrytych na ścianie mej duszy, odliczających dni do końca wyroku, kiedy to w końcu sama, własną siłą rozsunę kraty więzienia lęku i wyjdę przed siebie w nieznane. Nie… Tego wszystkiego się nie będę wstydziła bo żyję tak jak potrafię, z głową pełną marzeń, która zaczyna się opróżniać. Każde jedno marzenie daje się pogłaskać, poczuć, posmakować, pokochać i… uwolnić w realizacji.

Jeśli o czymś marzysz, po prostu działaj. Czasem zajmie to wiele lat. Nic nie szkodzi… Mnie pewne sprawy zajęły naprawdę ogrom czasu. Sporo nadal czeka... Niektóre marzenia spoczywały na ławce rezerwowych i cierpliwie czekały. Za każdym razem kiedy słyszałam odpowiednią kombinację słów ogarniało mnie wzruszenie. To marzenia podskakiwały we mnie, ciekawe czy już mogą wkroczyć do akcji i ruszyć ku realizacji. Każde kolejne: Nie, to jeszcze nie twój czas… gasiło mój wewnętrzny ogień, pokrywało mgłą oczy, spłycało oddech. Ale przychodzi taki dzień, kiedy wiesz, że to DZIŚ. Że życie tak zawirowało, że jeśli teraz nie wskoczysz na ten odpowiedni tor, z odpowiednim pociągiem, z odpowiednimi ludźmi, stracisz coś cennego i odtąd nie będziesz miał odwagi spojrzeć sobie w oczy bez wyrzutów sumienia.

Odważ się marzyć. Odważ się realizować marzenia. Odważ się żyć. Po prostu daj sobie szansę. Wyrusz na drugi kraniec tęczy po największą nagrodę. Po kolejną odsłonę siebie samego…