I am the storm

Uff jak gorąco, uff, jak dobrze, uff kropelki potu spływają po mojej nagrzanej skórze. Paruję. Ulatniam się. Unoszę nad samą sobą. Wtapiam się w parne powietrze. Zjadam kubek lodów na balkonie. Słońce przysiada na mojej twarzy, częstuję porcją kawowych, bardzo proszę… Chwilę później gorący piasek oblepia moje rozgrzane pachnące olejkiem kokosowym ciało. Słońce za chmurami, a i tak uff jak gorąco, uff jak dobrze, uff jak żółta kula pieści moje spragnione nagrzanego powietrza ciało. Gorące rozmowy z gorącą kobietą. Temperaturę podgrzewa namiętne tango, które gra cały czas w moim sercu. I tańczę sama z sobą, kropelki potu rozsiewając tu i ówdzie, gubiąc sandały, zatracając się w burzy moich loków. Nic nie widzę, nie muszę, czuję. Jest mi tak dobrze, że zatraca się poczucie rozkoszy i jest tylko wirowanie. Ciało już dawno się rozpadło. Jestem gorącym powietrzem, ktoś mną oddycha, ktoś narzeka, że za gorąco, ktoś zaciąga się mną po koniuszki płuc. Jeszcze jeden obrót, ostatni i… Wracam. Osiadam w ciele. Śmieję się do tej kobiety, która ze mną. Piję wodę. Mijający mnie mężczyzna śle: - Ależ pani pięknie pije tę wodę. Roześmiana dziękuję i idę dalej. Mrożona kawa chłodzi zmysły, które za nic nie dają się schłodzić nie dziś, nie tuż po tym jak parujące ciało rozpływało się w leniwym dniu.

Senna rozmowa w sopockiej kawiarence. Schowane, zaściankowe, wyszeptane słowa. Emocje buzują, wulkan bucha, lawa gotowa by wypłynąć i pochłonąć wszystko, co napotka po drodze. Pulsuje krew namiętna, szalona, nagrzana słońcem, pełna siły, która wie dokąd zmierza i nic jej nie zatrzyma. Ach jak dobrze, ach jak gorąco, ach nareszcie temperatura, która wie jak mi dogodzić. To MÓJ DZIEŃ. I jestem TU i jestem TAM na prywatnej wyspie, nad oceanem, sama z własną bytnością, szalejąca w rytmie ciepłego powietrza. I mam to TU, i kocham to TU, i dziękuję za to TU, i niczego mi więcej nie potrzeba… A dostałam jeszcze więcej…

Wystarczyło parę godzin później wskoczyć pod orzeźwiający prysznic, który nie zdołał ochłodzić najgłębszych warstw mych mięśni… Wystarczyło zmienić ubranie na biel sukienki podkreślającej dzieło słońca na mej skórze, włosy zostawić samym sobie, mrugnąć do siebie figlarnie w lustrze i ruszyć do Nieba, gdzie kolejna gorąca kobieta, gdzie kawa z cudownie wyrzeźbionym motylem, gdzie rozmowy zdecydowanie gorące i pulsujące testosteronem… A potem… potem działo się wszystko… Potem rozstąpiło się niebo. Spłynęłam gwałtownością deszczu, jakiej nie zaznałam w całym życiu. I nie wiem czy to dlatego, że taki cały dzień namiętnie intensywny w każdej komórce czy że te rozmowy, czy że te kobiety, czy że ci mężczyźni, czy że wszystko razem, czy że straciłam głowę dziś w temperaturze, która wie jak mi dogodzić… Nie wiem… Ale spłynęłam deszczem cała. Byłam każdą jedną kroplą. Każda jedna wnikała we mnie. W moje włosy. W oczy. W skórę. W białą sukienkę, która obnażyła wszystko tak, że bezkarnie mogłam chodzić naga przed sobą, przed światem, przez deszczem, przed niebem, które się rozstąpiło… 

I krzyczałam. I śmiałam się. I zlizywałam deszcz  z samej siebie. I upoił mnie sobą. I biegałam bosa. I przeklinałam. I mówiłam do niej głupoty, a ona do mnie. I milczałam deszczem. I wybuchałam burzą. I zniknęłam w ścianie deszczu, tak, że nie wiadomo było gdzie ja, gdzie ta kobieta, gdzie inni, gdzie domy. Liczyło się tylko szalone serce, które uległo czarowi chwili oczyszczającej… A uśmiech z ust mi nie schodził. A tuż po osiemnastej usłyszałam dzień dobry rzucone przez mijającą chmurę testosteronu. Ach jaka wolna ta burza, ach z jakim przesłaniem, ach jaka przepełniona wszystkim tym czego mi było potrzeba. A na koniec… słowa przyjaciółki „czerp dziś to czego jutro możesz nie mieć” czyli copyright by mona. I to jest TO. Właśnie tak żyję. Bo dziś jest DZIŚ i jakoś nic mnie jutro nie obchodzi! Bo dziś jestem umorusana caluśka teraźniejszością i drwię z tego co przyjdzie. Bo to co przyjdzie… cóż… tego nie ma! J Nie dogoni mnie bo pływam w TERAZ i za nic mam sobie, że jakieś jutro czeka. Niech sobie czeka. Ja nie dopłynę. Unoszę się na pontonie teraźniejszości i śmieję się wariacko. I choć wiem, że to też minie to nie teraz, o nie… Teraz jeszcze tańczę i daję się prowadzić kończącemu się dniowi, który przecież wcale się nie kończy… On początkiem, on trwaniem, on istnieniem. On JEST.

Mokruteńka, bosa, szczęśliwa dotarłam do mieszkania. Mega głodna. Mega odrodzona. Mega roztańczona. Mega wzbogacona skarbami, które dopiero teraz zaczną we mnie wzrastać. Czuję je wszystkie. Nie zmarnuję. Dziękuję Ci burzo! Dziękuję Ci dniu! Dziękuję Ci ciało. Dziękuję Wam wszystkim, których spotkałam tu i ówdzie, których widziałam, których czułam z oddali.

JA JESTEM!

A moje włosy takie miękkie po balsamie zafundowanym przez niebo. A wnętrze oczyszczone, ciśnienie wyrównane… A sesja jogi kończy się ognistą salsą na pomarańczowej macie. I wcale tego nie powstrzymuję. I porywa mnie arabski rytm. I wibrują afrykańskie bębny. I korzystam ze wszystkiego co mam DZIŚ, a jutro mogę nie mieć…