Ukochany pustyni

Przechadzała się po pustyni. Szła przed siebie, pot niemiłosiernie wyciekał z jej gorącego ciała. Krok za krokiem. Wydma za wydmą. Fala za falą. Piasek wciska się pod ubranie, czuła jego szorstkość na języku. Mruży oczy by ich całkiem nie zakrył. Wyruszyła by cię odnaleźć. Usłyszała twoją pieśń tylko raz, z dalekich krajów, ale to wystarczyło by zechciała zostawić to, co znane i ruszyć przed siebie. Szaleństwo? Nie myślała o tym, czuła. To jej wystarczyło by iść.

Pamiętała, że śpiewałeś coś o pustyni, że tam leżysz i czekasz aż ktoś cię odnajdzie i zobaczy takim, jaki jesteś naprawdę bez tych wszystkich historii, które o tobie opowiadają tu i ówdzie. I stanęła na bezkresnej pustyni i załamała ręce:- Skąd mam wiedzieć, którym z tych maleńkich ziarenek piasku jesteś? Czy tym, który już w moich włosach, czy może wiatr nie rzucił cię jeszcze pod moje stopy? Spanikowała…  A co jeśli się pomylę? Jeśli zmyli mnie barwny refleks zamiast ciebie? A co jeśli minę cię i nie dostrzegę wcale? Czy naprawdę oszalałam ruszając na taką pustynię? 

I kiedy chciała zawrócić, zanim to całe wędrowanie całkiem pozbawi ją rozsądku, poczuła delikatne muśnięcie wiatru. Popchnął ją troskliwie do przodu: - Idź, już czas. Niech każdy krok oddala cię od wątpliwości i lęku, a przybliża do Niego – usłyszała zachęcający szept niewidzialnego przyjaciela… Spłynęła na nią pewność, spokój jakiego nigdy nie zaznała. I przypomniała sobie dlaczego wyruszyła i że się już nie cofnie...

Nie oglądając się za siebie weszła głębiej w pustynię. Szybko ją pochłonęła, ale ani pustyni, ani jej to nie przeszkadzało…